Kruimel

Trauma
"Ik doe het!" en even later "Vergeet het, ik ga niet!". "Mja, toch wel, dan ben ik er vanaf" waarop volgt "Neen, ik heb geen zin om me pijn te laten doen."
De tandarts zorgt altijd voor de nodige spanning. De tandarts met zijn griezelige witte stoel, met zijn spot die streng in mijn ogen schijnt, met zijn haakje waar ie mee in mijn mond wroet op zoek naar gaatjes. De tandarts waar er een weëe geur hangt, waar je het zoemen van de boor al in de wachtkamer hoort.
In mijn hoofd speelt zich een ware tweestrijd af. Ik ga wel, ik ga niet. De grote, volwassen Kim die weet dat het nodig is tegen de kleine Kim die nog steeds met trauma's van drillende boren en gigantisch grote spuiten leeft. Een oneerlijke strijd, want kleine Kim is veel banger van die spuiten dan dat de grote Kim volwassen is.
Veertien dagen geleden was ik moedig genoeg om een afspraak te maken, aangespoord door een irritante kies weliswaar. Nu is die kies weer rustig geworden. Hij laat zich niet meer horen of voelen, maar de afspraak met de tandarts staat nog steeds te blinken in mijn agenda.
"Ik ga wel"
"Neen, ik verzet de afspraak naar februari 2007"
*zucht* Het wordt een lange dag.