Weg
Er gaapt een groot gat in de rij huizen. Het lijkt op de glimlach van mijn neefje van zeven. Een nette rij tanden, waaruit de voorste ontbreekt. Terwijl ik er langs rijd probeer ik me te herinneren wat er vroeger stond. Het komt niet. De bloemenwinkel? Neen, die staat twee huizen verder. De stoffenwinkel? Neen, die ligt ernaast. Ik fiets verder. In gedachten loop ik de straat nog eens langs. Neen, alles staat er nog. Er is niets weg. Hoe komt dat gat daar dan?
"Heb je gezien dat ze het kleine boerderijtje gesloopt hebben", zegt manlief als hij binnenwandelt. Boerderijtje, boerderijtje? Ik kan me helemaal geen boerderijtje herinneren. Ik pijnig mijn hersenen. Niets.
"Ik wist helemaal niet dat er daar een boerderijtje stond", zeg ik.
"Maak je geen zorgen, nu is het weg", lacht manlief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten