Stukje Kim
Ik ben een stukje van mezelf kwijt. Letterlijk dan. Maar het geeft niet, want het was een niet zo vriendelijk stukje. Of eerder een beangstigend stukje. Een bolletje op mijn rug dat heel voorzichtig en geniepig groeide. Zo voorzichtig dat ik er geen erg in had. Mijn dokter wel en die wilde dat bolletje weg van op mijn rug.
Nu!
Aarzelend ging ik op zijn tafel liggen.
Vrolijk in zijn handen wrijvend diepte hij een mesje, schaar, naald, watjes, ontsmettingsmiddel en wat nog meer op.
Ik wriemelde ongemakkelijk op die tafel
Hij leek danig in zijn sas.
Ik werd een beetje misselijk.
Hij floot vrolijk terwijl hij een spuitje in mijn rug plantte.
Ik kneep mijn ogen toe
Hij vroeg of ik nog op vakantie ging terwijl hij in mijn rug een sneetje maakte
Ik concentreerde op een modern kunstwerk aan de muur.
Hij verstond me en knipte, sneed en pulkte in stilte verder.
Ik volgde de lijnen op het behang terwijl hij verbeten een stukje Kim van Kim verwijderde.
"Het is niets. Gewoon een bolletje met vocht", stelde hij me gerust.
Ik knikte.
Thuis draaide ik me in allerlei bochten om de schade te inspecteren. Ik trok voorzichtig de pleister weg en zag een putje, waar er ooit een stukje Kim zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten