Wegduiken
Ik trek de kast open - niet de mijne - en neem een pull van de stapel - ook niet de mijne. Het is een gewoonte die de kop opsteekt zodra de temperaturen ook maar ietsje naar beneden duikelen. Ik trek de pull - nog steeds niet de mijne - aan en nestel me in de zetel. Knieën verdwijnen onder de wol, mijn handen glippen in de mouwen, de rolkraag gaat tot over mijn oren.
Zodra het even kan trek ik een grote pull aan, een veel te grote. Manliefs extralarge-exemplaren zijn daar uitermate voor geschikt. En als een schildpadje trek ik me terug in mijn eigen huisje-omhulsel. Zodat er een stukje weer even van mij alleen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten