Congres
De spreker vooraan op het podium worstelt zich door zijn tekst. Geen enkele keer kijkt hij op van zijn papier. Hij racet over de zinnen heen, af en toe struikelend over de geprinte woorden. De klok tikt tergend langzaam verder. Tien minuten, twintig minuten, een halfuur, bijna een uur. Hij neuzelt verder over een onderwerp waar ik niets meer van begrijp. Mijn boek blinkt verleidelijk in mijn schoudertas. Ik knipper even met mijn ogen, trek mijn schouders naar achter en probeer mijn aandacht opnieuw op het kleine ventje ver vooraan op het podium te richten.
"En daarom dames en heren is het van groot belang dat we .... ." Voor het einde van de zin zitten mijn gedachten weer mijlenver weg.
Hoe deed ik dat vroeger op school ook al weer om een hele dag lang te luisteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten