Kopstem
De radiowekker sprong voor de derde keer aan. Kurt Nillsen zong hoe hoog ze wel was. Geeuwend bestudeerde ik de cijfertjes vanonder mijn dekenfort; tijd om op te staan. Net toen ik mijn grote teen vanonder het dekbed liet piepen om de kamertemperatuur te testen, kwam manlief al zingend de slaapkamer terug binnen.
"She's so hiiiiiiiiiiiiiiiiaaaaaaaiiiiiiiiigh. She's so lovely." Hij stond net nog niet op zijn tenen om de hoogste noten te raken. De ruiten rammelden vervaarlijk in de sponning en ik propte het halve dekbed rond mijn hoofd.
"Vals, vals, vals", murmelde ik gepijnigd.
Manlief deed er nog een schepje bovenop en haalde zijn beste piepstem vanonder het stof. Hij gaf een goede impressie van Minnie Mouse in de karaoke.
"Zing dat nu toch eens niet met je kopstem, zing eens normaal. Dát is al erg genoeg."
"Maar hij zingt dat toch ook zo?"
"Neen, hij zingt absoluut niet zo", zei ik terwijl Kurt Nillsen weer de hoogte in ging. "Maar hij kan zingen. Dat scheelt ook al veel."
Met een grote grijns plofte hij op het bed en kweelde met het meest hoogste piepstemmetje dat hij kon produceren de rest van het liedje mee.
"Goeimorgen, schat"
"Zou je denken?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten