*auw*
Een marathon, dat moest het geweest zijn, besliste ik terwijl ik moeizaam één been uit bed zwierde. Ik bleef even liggen om mijn gekwelde rug wat te sparen. Hobbes en Wiebe draaiden nieuwsgierig rond die ene blote voet die op de grond ruste. Alsof alle scharnieren vastgeroest waren, vertelde ik lief. Het voelde alsof ik helemaal beurs gemept was, alles, maar dan ook alles deed pijn.
"Je zou denken dat je een marathon gelopen hebt, in plaats van gewoon wat in de tuin gewerkt te hebben."
"Gewoon wat gewerkt", mopperde ik, nog steeds met mijn ene been uit bed. "Hard en stevig doorgewerkt, ja."
"Jij bent ook maar gewoon om een balpen vast te houden", grijnsde lief zonder medelijden.
Voorzichtig strompelde hij de kamer uit. "Ik ook trouwens", klonk het nog met heel wat minder leedvermaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten