Bij nader inzien...
Ik klem mijn handen rond de handvaten, knijp mijn vuisten samen tot mijn knokkels bijna wit worden. Mijn ogen zijn dichtgeknepen, maar elke vezel in mijn lijf zegt dat dit me in meer dan onnatuurlijke positie bevind. Ik tuimel naar voor en voel mijn gewicht op mijn schouders drukken. Tegen beter weten in loer ik tussen mijn wimpers door. De grond zakt steeds dieper onder me weg.
“Ik wil toch niet”, prevel ik. “Ik wil eruit. Nu!”
Ik probeer me om te draaien. Me uit het zitje te wringen.
“Bij nader inzien, heb ik hier toch geen zin in”, roep ik.
Lief draait zich grijnzend naar mij.
“Te laat”, schreeuwt hij op het moment dat de rollercoaster zich naar beneden stort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten