Allerlaatste dag
Ik kon de slaap niet vatten, deze nacht. Een uiterst irritante prikkelhoest trok me iedere keer dat ik net wegdommelde terug naar de werkelijkheid van mijn kussen, dekbed en het licht van de straatlantaarns. Lief woelde, draaide en zijn ogen blonken in het donker.
Zachtjes sloop ik uit bed, met mijn deken achter me aan. Nestelde me zo goed en kwaad als het kon op de zetel en probeerde opnieuw de slaap te vinden.
In mijn hoofd begon het te malen.
De laatste dag.
Morgens is het de laatste dag.
Overmorgen is de eerste dag.
Laatste dag thuis met Jasper.
Eerste dag terug aan het werk.
Flarden herinneringen van de laatste zes maanden waaiden door mijn hoofd. Met een piepkleine Jasper voor het eerst naar huis. Een eerste hobbel-wandeling. 's Morgens vroeg voor de hittegolf in alle felheid toesloeg samen in de schaduw van de pruimenboom. 's Morgens (veel te) vroeg mijn KleineMan eten geven en kijken hoe de zon opkomt. Onze eerste uitstap naar Calais. Het gevoel van Jasper in de draagzak tegen mijn buik. Hem de eerste keer voor een nacht moeten achterlaten. Hem voor het eerst terugzien. De eerste keer naar de dokter. Hoe hij opeens begon te schaterlachen. Zijn fascinatie voor onze witte kat. De ontelbare wandelingen die we met ons twee maakten. Naar zee met Jasper in de draagzak, eindelijk weer eens met blote voeten in het zeewater.
En zo dommelde ik langzaam in. Even de frisse tegenzin van mijn kant om hem morgen voor het eerst naar de creche te brengen vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten