Vacuum
Mijn schoudertas slaat op hetzelfde ritme van mijn passen tegen mijn rechterbeen. De zon schijnt in mijn nek en het perron is zo goed als verlaten.
Hoe lang is dit geleden?
Ik, die er een hekel aan heb om voor mijn werk naar de hoofdstad te treinen, geniet hier zowaar van.
Voor één keer verlang ik zelfs naar het totale vacuum van de trein: Geen radio, televisie, zelfs geen telefoon (buiten netwerkbereik), geen enkele mogelijkheid om nog snel dit of vlug dat te doen.
Er is alleen: zitten en laten rijden.
Een uur genieten van wat mijn schoudertas me biedt:
lezen
schrijven
in alle rust...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten