De vrolijke stukjes laten zich nog steeds makkelijk schrijven.
Waterballonnengevechten op zondagmiddag,
boekenknagende KleineMannen,
enzomeer.
Het zijn die andere stukjes die steeds meer aan de toetsen van mijn klavier blijven haken.
Groot gemis.
Twijfels, van doe ik het wel goed en juist en zoals het hoort?
Drijfzand op het werk.
Vroeger had ik weinig moeite om ook die stukjes te schrijven. De woorden slopen behendig door elkaar en vormden zonder moeite wat er in mijn hoofd speelde. Maar nu lijkt het niet meer te lukken
Mijn groot gemis is er nog steeds en wordt steeds knagender. Maar steeds minder onder woorden te vangen.
De twijfel, daar heb ik dan weer teveel woorden voor. In mijn hoofd dan. ’s Nachts als het stil en donker is.
Het drijfzand op het werk maakt dat werken steeds meer als ploeteren aanvoelt. Proberen maar op dit moment niet vooruit geraken.
Dus alleen al om mezelf tegen te spreken. Een niet-vrolijk stukje. *klik* en *publish*. Morgen weer over headbangende KleineMannetjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten