Huiswerk-stress #2
Mijn vingertoppen zochten asiel in de iets warmere holte van mijn mouw. Het was ijskoud in de hall waar er mij niets anders te doen stond dan een uur te wachten. Mijn boek was uit en muziek had ik niet mee, dus deed ik niets anders dan te staren naar mijn vingertoppen die een blauwige waas kregen. Met de gedachte: ‘Erger kan het met die zin toch niet worden’ diepte ik mijn pen en Moleskine op, nestelde me op de trap en schreef simpelweg de ene zin na de andere.
Mijn pen kriebelde letter na letter neer en mijn vingers werden zowaar weer beweeglijk. Het huiswerkstukje kreeg vorm. Ik noteerde een ideetje voor een ander verhaal meteen in de kantlijn en ging het huiswerkstukje te lijf. Mijn Moleskine waar ik anders heel erg voorzichtig mee ben was een schrap- en krabbelboekje geworden. Mijn wangen gloeiden van het plezier iets op papier te zien groeien. Ik herschreef het huiswerkstukje en werkte het ander ideetje in trefwoorden uit. Veertien pagina's had ik volgekriebeld en geschrapt toen ik eindelijk in een warme auto kon stappen. Het plan om een hond te adopteren klasseerde ik in de onderste lade.
Bij deze, ik verhuis van mijn plekje aan de verwarming in de badkamer naar de openstaande diepvries. Het schrijven zal nogal vooruit gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten