Vol vertrouwen ligt ze op mijn buik. Armpjes wagenwijd alsof ze elk moment het luchtruim zal kiezen. Beentjes onder zich gevouwen alsof ze nog steeds in mijn buik zit.
Rood en verfrommeld snurkt ze zich een weg door de dag, daar op mijn buik.
En ik krijg het niet over mijn hart om een boek te houden tussen mijn gezicht en haar donkere kruin.
Het zijn lege, volle dagen tegenwoordig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten