Stilletjes sterven
Ik zat stil te sterven in de rode pluche van het theater. De hoest die hardnekkig in mijn keel kriebelde slikte ik steevast door. Op drie rijen afstand van een stand-up comedian wil je immers niet teveel de aandacht op jezelf vestigen. Ik probeerde ongemerkt te hoesten, zoals je een nies kan inslikken. Maar een ingeslikte hoest neemt zijn revanche op de luchtpijp. Dan werpt ie daar een blokkade op om de af-en aanvoer van zuurstof tegen te houden. Werpt ie enkele paletten op het brandend vuur en gaat ie breedgeschouderd en stoer op en neer door je keel marcheren.
Een beetje met een purperen waas op mijn wangen zat ik stil te sterven in de rode pluche. En toen kreeg ik een muntje van mijn buurman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten