dinsdag 13 december 2011

Gemis

'Mama, wie is dat?', vraagt KleineVent met een oud fotoboek op zijn schoot.
Hij wijst naar mijn twee jarige ik die twee kaarsjes uitblaast.
'Dat ben ik'
KleineVent krult zijn neus. 'Zat ik toen al in jouw buik?'
'Neen, toen nog niet.'
Hij zwijgt en tuurt verder. 'En dat? Wie is dat?' Hij wijst mijn mama aan, die mee twee kaarsjes uitblaast.
'Dat is oma in de wolken.'
KleineVent drukt zijn neus op haar gezicht. Ik kijk, afwachtend wat hij zal zeggen, mijn hart onverklaarbaar hoog in mijn keel. Maar KleineVent bladert al weer door naar de volgende pagina waar mijn driejarige ik gierend van het lachen een acht maanden oude GroteKleineBroer in mijn oude poppenwagen vervoer. 'Kijk, dat is Ilke's poppenwagen!' Vier seconden later ligt het boek op het bed en rennen een grote en kleine kleuter rond met de bewuste poppenwagen.
Ik pak het boek op en net voor ik het wil sluiten vang haar blik. Ze houdt de handjes van mijn éénjarige ik vast. Ik grijns naar de camera. Zij kijkt alleen maar naar mij. En op de één of andere manier hoor ik dit erbij:

4 opmerkingen:

lilith zei

Prachtige tekst, prachtig nummer!

Anoniem zei

zo mooi dat er tranen in mijn ogen springen

Marie zei

Soms is dat toch knijpend, dat verdriet. Damn.

Unknown zei

Zo mooi geschreven...