Kruimel

Morgen

Morgen zit ik daar waar minstens de helft van alle bloggende vrouwen zal zitten. Alleen, of toch zonder Lief en kinderen. En ik heb een brede glimlach op mijn gezicht. De ene helft van de glimlach is bestemd voor morgen. Een hele dag tussen gelijkgestemd volk. Volk dat ook zot is van stof en draad. Die weten waar je het over hebt als je zucht dat je de nieuwe Petit Pan zo mooi vind.
De andere helft van de glimlach is bestemd voor het feit dat ik morgen daar alleen ben, zonder kinderen. Want hoe graag ik ze ook zie,er is een grens aan hoeveel kleurplaten er samen gekleurd worden, hoeveel keer we samen een rondje naar het speelplein fietsen en hoeveel keer er hoge hoge duplotorens gebouwd worden. Er is een grens aan mamaplakken en dreigen met boekvernietiging als moeder iets anders durft doen aan de keukentafel dan kleuren. Die grens lag ergens deze morgen. Zo ergens na de vijfde Minnie Mouse en Rox die ik mee moest helpen inkleuren.

Dus morgen loop ik tussen gelijkgestemd volk en ga ik iets maken, hoogstwaarschijnlijk voor mijn kinderen.