Klein als een liedje
Ik maak de dag zo klein als een liedje. Een liedje waar ik net in pas als ik mijn buik wat intrek en mijn benen helemaal tegen me trek. Het lukt net, met mijn knieën tegen mijn oren en mijn neus richting navel. Veel plaats is er niet. Wat woorden, een mooie melodie en dat is het.
Er is veel dat niet in zo'n liedje past:
Driftbuien van enkele medebewoners (diegene onder 1m18)
Eindeloze wegomleidingen, zonder aanwijsbare redenen.
Mensen die het werk van drie weken met één achteloos getikte mail naar de vuilbak verwijzen.
Mama's die al veel te lang hier niet meer zijn.
En vandaag ben ik daar blij om. Dus maak ik me extra klein, zodat ik in een liedje pas.
Zo eentje als dit.
2 opmerkingen:
Ik neurie met je mee.
Hoe mooi je de grens tussen verdriet/melanchoklie en geluk omschrijft. Ik schuil even mee in jouw woorden.
Een reactie posten