Mandarijnen
Van de tweemaal twee kilo die we eergisteren nog kochten, liggen nog drie exemplaren samengetroept in een veel te grote kom. Sinds KleineMeid zelf op de stoel kan klimmen om tot bij de fruitmand te komen én zelf een mandarijn kan pellen is 'mag ik een mandarijn?' eerder een retorische vraag. Toch gezien het feit dat ze het vraagt met een mond vol mandarijnenbilletjes en een hoopje oranje schillen aan haar voeten.
'Ik heb honger in mijn buik, mag ik een mandarijn?' fleemde ze in het krieken van deze ochtend.
'Ja, maar eentje. Ik wil ook graag nog een mandarijn.'
'Oké dan.' Ze klimt op de stoel, plukt twee exemplaren uit de fruitmand en duwt er eentje in mijn hand. Ik eet de mijne op en zodra ik merk dat KleineMeid aan de overkant van de keukentafel opgaat in het wegpulken van de witte velletjes, gris ik snel de laatste mandarijn uit de mand en moffel deze weg in mijn werktas.
'Mag ik wog een madawijn?' vraagt KleineMeid met een mond vol.
'Ze zijn op', gebaar ik.
'Neen, ew wawen ew dwie', mompelt ze boos.
'Ze zijn op', gebaar ik nog eens.
KleineMeid pikt het niet en marcheert doelbewust naar mijn tas. Na wat gerommel mijn agenda en laptop komt ze weer boven water met een haar vondst.
'Hier is nog een mandarijn!', juicht ze triomfantelijk en plant haar duim in de oranje schil.
Morrend keil ik dan maar een appel in mijn tas.
2 opmerkingen:
Precies om die reden gooide ik vanochtend eerst een net mandarijnen in mijn boodschappenkar, en toen gauw een tweede net erachteraan. Ben ook niet zo'n appelmens :-)
Heel herkenbaar, ben blij dat er nog moeders zijn die eten voor hun kindjes verstoppen....Ik voelde mij daar erg schuldig om, nu is het al een beetje beter!
Een reactie posten