vrijdag 19 oktober 2012

Procrastination

Mijn job telt redelijk wat deadlines. Minder dan die van een gemiddeld journalist, maar toch genoeg om met de regelmaat van de klok op mijn vingernagels te knagen wanneer de stress door mijn lijf schiet.

Als mijn werk een voetbalmatch was, zou mijn to do lijst er zo uitzien:
3 goals scoren
Grassprietjes op het plein weer rechtzetten
Lijnen bijwerken
Veters schoenen strikken
Foto’s maken van het publiek

De topprioriteit is zonder verdere uitleg duidelijk, dacht ik. Ik weet ook wat ik geacht wordt om te doen. Maar in plaats van te doen wat het belangrijkste is, richt ik mij op de kleine taken.  En als we de metafoor verder zetten – en meteen even doen alsof ik überhaupt een snars van voetbal snap – ben ik de eerste 85 minuten van de wedstrijd bezig met heel wat.  Ik zet de grassprietjes op het plein weer recht, poets de lijnen aan de zijkant bij. Allemaal terwijl rond mij de wedstrijd in volle gang is en de tegengoals ons rond de oren vliegen. En ik zie dat wel. Ik weet dat er iets van mij verwacht wordt. maar om de één of andere manier schiet ik niet in actie. Ik doe heel erg veel, maar niet echt iets waar veel volk op zit te wachten.

Pas wanneer heel het stadion brult dat ik die grassprietjes maar even moet laten voor wat ze zijn, doe ik dat. En twee minuten voor het einde van de wedstrijd trap ik alle nodige ballen binnen. Zodat we winnen, glansrijk!
En met het nodige angstzweet in de handpalmen.

Zo’n beestje heeft een naam, toch?

3 opmerkingen:

Domi zei

Zo herkenbaar, maar niet iedereen kent al de naam van dat beestje. Jij wel dus

peertje zei

ik ben ook zo, eigenlijk denk ik dat de meeste mensen zo zijn, maar dat ze sat beter kunnen verbergen dan ikzelf.....

veerle zei

Helaas herkenbaar.