Hij is een ankerpunt op de weg naar werk. Net zoals de brug (hopelijk niet open), de lichten (hopelijk niet rood) en de twee stukjes omhoog die om ietwat voor acht soms te veel vragen van mijn bovenbenen.
Een opa met een pijp, beige vissershoedje en een mopshond aan zijn voeten. Elke morgen zit hij op het groene bankje waarbij ik voorbij fiets. En elke morgen knik ik naar hem als ik hem voorbij sjees op het stukje bergaf. Vraag me niet waarom, maar hij heeft een hoofd dat vraagt om tegen geknikt te worden.
Elke morgen kijkt hij me aan. De eerste morgen met lichte verbazing, later met een gezicht dat niets weggeeft, maar nooit knikt hij terug.
In mijn hoofd is het een wedstrijdje geworden. Ik knik, ik glimlach vriendelijk. Ik steek nog net mijn hand niet op. Maar de dag dat hij terug knikt steek ik hoogstwaarschijnlijk mijn vuist in de lucht van contentement. Dan heeft hij alvast weer iets om verbaasd over te zijn.
5 opmerkingen:
Ik kom uit een gehucht en daar knikte ik naar iedereen, omdat iedereen er iedereen kent, of toch ongeveer. In mijn huidige buurt doe ik dat niet per se (ik woon nu in de stad), maar tijdens mijn fietstocht naar het werk heb ik ook de neiging om te knikken naar mensen die ik (bijna) dagelijks zie. Alleen krijg ik meestal ook geen knikje terug. Terwijl dat eigenlijk zo'n kleine moeite is, he.
Ik zie het zo voor me. :-)
Ik oefen me er in.
Naar zoveel mogelijk onbekenden geoeiendag knikken.
Als je volhoudt word je wordt er steeds beter in.
Misschien is het wel 'het' lichtpuntje in die opa zn eenzame dag, die fietser die 's morgen zo vriendelijk lacht naar hem.
Daarom dat hij zorgt dat hij er elke morgen zit.
sommige mensen komen ook veel norser over dan ze bedoelen. Ik knik regelmatig naar mensen die ik rechtstreeks voorbijkom maar ik moet zeggen dat ik soms ook heel vaak in gedachten verzonken ben en er niet op let :)
Een reactie posten