En nu is het genoeg geweest, meid?

'Laat maar, ik weet de weg wel', had ik willen roepen naar de receptioniste van het ziekenhuis.
Dat klopte deels. In juni kwam KleineMeid met haar vinger tussen de deur te zitten.
'Haar vinger is eraf', wist Lief me bloednuchter te melden aan de telefoon. Een gemak in tijden van crisis, dat Lief van mij.
Gelukkig zag hij het te groot en bleek het niet om haar volledige vinger te gaan, maar om het topje van haar pink. Het was er ook niet helemaal af, maar deels.
Desalniettemin volgden er in de avond na de operatie heel wat tripjes naar het ziekenhuis. We kenden dus goed onze weg, KleineMeid en ik, richting gipskamer. Dat de onthaalmedewerkers prompt oordopjes instaken wanneer ze mijn dochter zagen verschijnen, bewees alleen maar dat ze nog altijd over een ongelooflijke set longen beschikt. En ook dat ze enig gevoel voor drama heeft.

Nu kwamen we echter niet voor de pink. (Mooi genezen met terug groeiend nageltje en al, dankje wel). Eerder deze week probeerde ik mijn dochter van onder de kast te lokken bij de tandarts die de gevreesde woorden 'ik zal een klein prikje moeten geven' had uitgesproken. Ik nam al stilletjes afscheid van mijn linkertrommelvlies terwijl ze na een uur hevig snikkend wel eens op de stoel wou gaan zitten. Maar al snel genoeg bleek dat het euvel niet opgelost zou worden met een prikje, wat boren en vullen. Onder narcose in het ziekenhuis zou het worden.

'Ik weet de weg wel', had ik dus willen roepen. Ware niet dat de afdeling 'mond- en kaakheelkunde' een heel nieuw labyrint herbergt. We stapten binnen met het plan om de pijnlijke tand zo snel mogelijk te laten trekken onder narcose. We wandelden buiten met een behandelplan voor meer gaatjes dan me lief is en een operatie die daardoor een stuk later valt.

Tips hoe we die tweede operatie dit jaar - die dan nog eens pal op haar verjaardag valt, oh Murphy I really love you -  feestelijk kunnen verpakken zijn altijd welkom.

Kwijt

Het is weg. Echt weg. 
Geloof me, ik heb overal gekeken. In het bed, onder het bed. Voor de zekerheid schudde ik de dekens nog eens extra uit, maar los van een verdwaalde sok, vond ik niets. Ik heb gekeken in de kasten, onder de zetel, in het bad. Tot aan het haakje met het nummer 4 waar haar jas nu hangt heb ik gezocht. Ik keerde haar boekentas eens extra om. Ik heb geïnformeerd bij de juf, maar zij verzekerde me dat ze echt het juiste exemplaar mee naar huis terug gaf. Ik geloof haar niet, het is echt weg. De kleuter in KleineMeid.

En ja, echt alles komt terug. 

#kruimelssummer

Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.

Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug. 

Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger

Uitwaaien

View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. 

Het kan altijd nog iets schever

Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. 

Zoek de kroost

Campingkeuken

Zij zoeken de schatten

heel veel schatten 

en ik bewaak ze

Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. 

De foto die ik niet maakte #2

Ze scheppen verbeten zij aan zij in het natte zand. Op de achtergrond rukt de zee onverstoorbaar op. Ze staan enkeldiep in het water en bouwen koortsachtig aan een dam van zand.  Hun haar hangt in zoute strengen in hun nek geplakt. Met gekromde ruggen schreeuwen ze elkaar aanwijzingen toe. 'Daar nog meer' 'Let op die muur stort in'. Ze zijn flitsen van blauwe en gele strandscheppen en van felgekleurd badgoed.
Zij roept de vorderingen van de zee door, hij maant haar aan om de muur nog hoger, breder en dikker te maken.

Hoe hard ze ook scheppen. Het is slechts kwestie van minuten voor het water een hele middag werk mee spoelt. Dat weten ze, maar dat deert niet.

(Cadzand - augustus 2014)

Thuiskomen

Het vertrek leek vrij goed op vorig jaar. Al in zijn Chiro-uniform zodra zijn ogen open waren en een stortvloed aan 'wanneer vertrekken we', 'mag ik nu naar de trein?' en 'gaan we nu door?'
En zo was hij weer een week weg. Eén al glimlach en druk babbelend tegen vriendjes, net zoals ik hem het liefst zie vertrekken.
Het mooiste aan dat vertrekken is dat je een week later een kind met een hoofdstuk rijker terugkrijgt. Met blinkende ogen vliegt hij in mijn armen. Zijn haar ruikt naar bos en buitenlucht. Er hangt een waas van zand en kampvuur rond hem. Zijn benen staan vol bewijzen van bosspelen . De verhalen stromen honderduit en door elkaar. Ik kan er geen knoop aan vastknopen maar luister genietend naar zijn eigen avonturen. Ik bekijk hem met frisse ogen. Hij lijkt gegroeid, gebruind en simpelweg ouder. Heel even lijkt hij gloednieuw. Heel even, dan knuffelt hij zich tegen me en voelt alles weer als vanouds.
Hij is weer thuis.
We zijn weer compleet.