Destress-fantasie #boostyourpositivity

Ik heb een fantasie. Op de dagen dat mijn kroost elkaar de oorlog verklaart alvorens de dag tien minuten oud is. Op dagen dat de to-do-lijst in mijn hoofd langer is dan de minuten die de dag telt. Op dagen dat ik té moe ben of waarop het voelt dat ik in mijn eentje een kudde schapen de trap moet op krijgen (waar er natuurlijk altijd  een aantal er net in de tegenovergestelde richting vandoor gaan) terwijl ik gewoon aan het koken ben én een oogje op het huiswerk maken moet houden.



Op zo'n dagen wil ik soms wegvluchten. Mijn koffer pakken, een briefje op de tafel achterlaten 'Ik ben er even niet. Tot later!' en de deur achter me dichttrekken.

In de winter wil ik in die fantasie altijd in bed kruipen. Diep onder de dekens met een kersenpitje tegen me aan en verdiept in wondermooi leesvoer. Niet in mijn eigen bed, maar ergens in een hippe b&b midden in het groen, waar het bed opgemaakt is met kraakverse, witte lakens en er standaard een espressomachine in de kamer staat. Er brandt een haardvuur en zacht avondlicht kleurt de kamer warm-oranje. Als ik moe-gelezen en uitgeslapen ben, duffel ik me warm in en ga wandelen. Waar het eten vandaan komt, heb ik nog niet uitgevogeld, maar het smaakt lekker en ik heb er geen werk aan.

Voor de zomer heeft mijn hoofd een andere fantasie. Dan trek ik me terug in een strandhuisje, verlaten in de duinen. Er staat ook een bed met even kraakverse, witte lakens maar vanuit het raam kijk ik uit op het verlaten zonovergoten strand. Ik heb tijd om te lezen, te schrijven, te wandelen en uit te slapen. Het is niet te warm, niet te koud, er zijn net genoeg wolken en net genoeg wind.

Dit is de theorie in mijn hoofd.
In de praktijk krijg ik dat haardvuur nooit van zijn leven aan. Vreet ik die witte lakens waarschijnlijk op van frustratie omdat ik me alleen voel. en na één dag vlieg ik ongetwijfeld tegen de mooi gedecoreerde muren van mijn hippe b&b-kamer op omdat een mens maar zoveel kan lezen en zoveel kan wandelen zonder een woord te wisselen met iemand anders.
In het strandhuisje zal je zien dat dat strand enkel verlaten is als het de godganse dag regent en bij zonneschijn wordt het overspoeld door gezinnen met kinderen. Waarbij mijn hart natuurlijk in duizend stukken breekt omdat ik mijn eigen grut zo mis.

En zo blijft het bij een fantasie. Gelukkig heb ik minder drastische manieren. Een tas koffie en een stuk chocolade. Per ongeluk express de trein missen. Een lang warm bad. Baantjes trekken in het zwembad. Fietsen met mooie muziek in mijn oren. Yoga. Of gewoon eens vroeg diep onder de dekens kruipen, met een kersenpitje tegen mijn buik, verzonken in wondermooi leesvoer. Gewoon in mijn eigen bed.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project. lees er meer over bij Lilith en Oon.

Shortcuts #boostyourpositivity

Deel jouw shortcuts, luidde de opdracht.
Ik geef toe dat ik diep moest nadenken. Ik heb niet het gevoel dat mijn leven zoveel shortcuts telt. Of het moeten de voor de hand liggende zijn, maar goed... hier komen ze. Mijn shortcuts, zodat het dagelijkse leven niet vierkant draait en heel af en toe op rolletjes loopt 

Weekmenu
Onnodig om over uit te wijden. Hier lees je er alles over.
Voordelen: nooit je hoofd moeten breken over wat eten we deze avond en ook nooit spoorslags naar de winkel moeten hollen voor dat ene ontbrekende ingrediënt.

Bijkomende tip:
Ik heb een lijst in Evernote met gerechten die we vaak en graag eten, samen met de benodigde ingrediënten. Makkelijk als de inspiratie voor een weekmenu even wat zoek is én om de boodschappenlijst te maken. 

Uitbesteden
Om de twee weken komt een poetsvrouw. Dat is niet genoeg om te garanderen dat je hier van de vloer kan eten, maar het maakt dat het poetsen een haalbaardere kaart wordt.

Zoveel mogelijk klaar zetten op voorhand
's Avonds zet ik de ontbijttafel klaar, tot en met de koffietas bij de koffiezet. De kleren voor de kroost liggen klaar en de schooltassen staan gevuld aan aan de voordeur. Scheelt een kostbare tien minuten 's morgens.

Gedeelde agenda's 
Sinds we onze agenda's delen moeten we veel minder op en neer bellen om af te stemmen op elkaar.
Alles gaat erin. Ook wanneer wie zwemles heeft en wanneer er speciallekes mee moeten naar school.

Hou het haalbaar

Qua naschoolse sportactiviteiten komen enkel de sporten in aanmerking die op woensdag of zaterdag mogelijk waren. Na één jaar ons tweemaal per week te haasten van en naar atletiektraining waren we er met vier klaar mee, inclusief de sporter zelf. Kan het niet op woensdag of zaterdag, dan is het geen optie. Wanneer ze zelf met de fiets op en neer kunnen, praten we er nog eens over. 

Verdeel wat er moet gedaan worden 

Zowel 's morgens als 's avonds zijn de taken hier verdeeld. Omdat ik 's ochtends als eerste weg moet, sta ik eerst op en neem het al wakkere kind mee naar beneden. Ik zorg ervoor dat de kroost in de kleren raakt en ontbijt samen met hen. Daarna spring ik op de fiets op weg naar het station. Lief neemt de boterhamdozen en het afzetten op school voor zijn rekening. 's Avonds haal ik de kroost op uit de naschoolse opvang, terwijl Lief ondertussen begint te koken.

Soms even de boel de boel laten
Ja, er kan nog altijd eens een extra dweil over de vloer gehaald worden. En die 15 minuten op de trein kunnen effectiever besteed worden dan met lezen of naar buiten staren. En toch geeft het een goed gevoel om soms eens de boel de boel te laten. Om eerst een koffie te drinken, met een stuk chocolade terwijl je wat bijleest in de zetel. En dan pas te overwegen of je nog wat wassen zult draaien.
Met mate inzetten deze tip, dan is ze het effectiefst!

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project.

Zien, horen & zwijgen #2

Zien:

Kijk hoe schoon ze valt, de avond. 

De echte donkere dagen zijn weer voorbij. Gelukkig.
Elke morgen is het een beetje vroeger licht. Elke avond wat langer. En tegenwoordig kan ik weer zonder fluohesje en fietslicht naar huis fietsen.
Nu is het aftellen naar het moment dat de zon voor mij op is.


Horen
Dank aan 'de nieuwe lichting' van Stu Bru. Dank aan de spot die me deed opkijken en stilvallen toen ik de eerste noten van het nummer van Felix Pallas hoorde: Too sad for tea.

Een lied dat kleine breuklijntjes maakt in mijn hart tot het helemaal openbarst.
Enkele keer opnieuw.


Zwijgen
Een broer van 8 en een zus van 6 raken niet altijd vlot door dezelfde deur. En als ze dan perse toch met vuisten moeten zwaaien, dan het liefst verbaal.
'Jij bent verliefd op de meisjes.' beet de oudste de jongste toe van achter zijn kom ontbijtgranen.
'En dan?', haal ik mijn schouders op. In de hoop dat het bij één uithaal blijft.
Maar de jongste wil niet achterblijven. 'En jij houdt van jongens. Jij bent een hommel', wijst ze haar broer aan.
Koffie over de tafel proesten doet zwijgen.

Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen. Een onregelmatig weerkerende rubriek. 
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Rebound

Boek-loos zijn, ken je dat gevoel?
De dagen nadat je een fantastisch boek uitlas. Zo'n exemplaar waarvan je spijt hebt dat je het niet opnieuw voor de eerste keer kan lezen? Je hoofd blijft hangen in het verhaal en je bent ervan overtuigd dat je nooit of te nimmer zo'n geweldig exemplaar op je nachtkastje zal kunnen leggen.

Ik las de kooi. Neen, schrap dat. Ik verslond de kooi van Josh Malerman. En nu ben ik boek-loos. Ik heb een boekenrek dat een volledige gangwand vult, mijn ereader bulkt van de te lezen previews en ik vind mijn goesting niet. Ik heb zelfs geen zin om mijn goesting te zoeken.

Ik ben boek-loos en hoop dat ik snel tegen een reboundboek aanloop.
Tips? Iemand?

Not quite de poppenmoeder

Terwijl ik de resten van het ontbijt opruim rolt de jongste de poppenwagen tot tegen mijn kuiten.
'Mama, ik heb gebeld en gebeld, maar ik vind geen babysit. Zorg jij even voor mijn kindje?'
'Ik wist niet dat jij met poppen speelde?'
'Doe ik ook niet. Daarom moet jij voor haar zorgen.'
'Goed, dan ben ik even babysit. En wat ga jij dan doen?'
'Niet met de poppen spelen.'