Het is stiller

Soms is het al eens stiller hier in huis. Niet stil als in 'ik teken elfjes op mijn kamermuur' of 'ik smeer mezelf, mijn kleren, jas en schoenen in met badschuim'.
Neen, het is gewoon 'ik hang in de zetel en lees'- stil of 'ik teken en ben de wereld vergeten'-stil.

Maar vooral. Ik oefen heel hard in wachten met reageren als het niet stil is. Of beter: als het er oorverdovend luid aan toe gaat. Omdat die twee centimeter te dicht met zijn voet bij de ander zijn hand zit. Wanneer er één centimeter te schuin gekeken werd naar iemands zin. Er te luid op de trap gelopen werd 's morgens vroeg of teveel gesmakt op het dessertje in de zetel.

Waar ik me vroeger tussen het broer-zus gekibbel wrong voor er klappen vielen, trek ik nu aan mijn eigen handrem. Ik wacht, kijk en luister.
In het begin begeleid door een eindeloze reeks één-twee-drie-vier-vijf-zes-... tussen mijn oren. En af en toe beet ik wel heel erg hard op mijn tanden, vooral die keer dat er een stukje wang tussen zat. En tot mijn verwondering bleven de klappen die er vroeger altijd vielen omdat er een centimeter te schuin gekeken werd uit. In de plaats daarvan werd er wat met de ogen gerold, gezucht, opgeschoven en was de kwestie vergeten. Of schoof de dessertsmakker gelaten een metertje op.

En zo is het veel stiller, misschien omdat mijn brul-decibels wegvallen.
Maar vooral omdat er meer kan koelen zonder blazen dan ik zelf vermoedde.

hangmat to the rescue

De lente doet iets raars met mijn lijf. Al jarenlang nestelen de eerste lentekriebels zich in mijn keel om daar wekenlang te kamperen. Niets mis met lentekriebels, maar liever niet in mijn keel en zeker niet als die je hoeststuipen geven waarbij je met tranen in je ogen afscheid neemt van je rechterrib.

Ik plooide na vier weken hoesten, meldde me ziek en stortte in de zetel .... om daar gewoon vrolijk verder te hoesten. (Alhoewel vrolijk.) Slapen leek iets uit een vorig leven (enige dramaqueen in mij moet dit bijsturen en zeggen vier nachten, maar ook dat voelt als een vorig leven). 's Nachts zat ik rechtop in de zetel (ik had mezelf al uit het bed verbannen) te moe om te lezen, tv te kijken of rond te hangen op welk web dan ook.

Op de derde middag schopte ik mezelf naar buiten, diepte mijn hangmat op uit het tuinhuis en hing deze op. Dik ingeduffeld met jas, sjaal, muts, dikke sokken en een warm dekentje erboven nestelde ik me in de lap stof.
En ik sliep! Vier zalige uren zonder hoesten, zonder witte vlekken die oplichten bij elke bui, zonder krampen in mijn buik.

Iedereen in de hangmat! Een lutjepotje voor grote mensen.

Blogbrunch #boostyourpositivity

'Ik geef het nog 10 minuten', dacht ik, terwijl ik naar de belletjes in mijn glas cava keek. 'Als ik dan niemand heb durven aanspreken, tsja....'
Ik was vertrokken naar de blogbrunch met een knoop in mijn maag. Want zomaar afstappen op mensen om een babbeltje te slaan, sinds wanneer rekende ik dat tot een van mijn sterkste kanten? Maar voor ik maar kon nadenken over hoe ik die 'tsja' dan zou invullen, was ik volop aan het praten met de toffe vrouwen die achter de woorden zaten die ik met de regelmaat van de klok lees op mijn computerscherm.

Sommige dagen zijn als een warm dekentje.
Dit was niet zo'n dag.
Het was een dag waar er standaard mooie blaadjes in het melkschuim van de koffie prijkten. Waar bewezen werd dat je makkelijk uren met iemand kan babbelen die je nog nooit in levende lijve ontmoet hebt. Een dag die bewijst dat ik soms gewoon moet durven. Of ook -om er nog maar eens een quote tegenaan te werpen: 'Everything you want is on the other side of fear' (Jack Canfield) 

Gisteren was een dag vol frisse wind die door mijn hoofd waaide.

De foto die ik niet maakte #7

Sinds de jongste de spotify-app ontdekte op de Ipad, zijn onze oren niet meer veilig. En al helemaal niet meer nu ze zelf kan lezen en feilloos uit de kinderliedjes-lijst haar weg zoekt naar de MNM50-playlist.
Gisteren knalde uit het niets Avicci's 'The nights' door de woonkamer heen. Het kind - dat drie seconden daarvoor nog een frozen-kleurplaat zat in te kleuren - stond recht aan de tafel met de ipad voor haar neus. De stoel was aan de kant geschoven. Met haar linkerhand tegen haar linkeroor gevouwen deinde ze mee op de maat van de beats. Haar rechterhand liet de denkbeeldige platen spinnen. Waarna ze haar hoofd in haar nek legde, beide armen in de lucht stak en verder bleef deinen op de beats.

Schoonheid

"It doesn’t make sense to call ourselves ugly, because we don’t really see ourselves. We don’t watch ourselves sleeping in bed, curled up and silent with chests rising and falling with our own rhythm. We don’t see ourselves reading a book, eyes fluttering and glowing. You don’t see yourself looking at someone with love and care inside your heart. There’s no mirror in your way when you’re laughing and smiling and happiness is leaking out of you. You would know exactly how bright and beautiful you are if you saw yourself in the moments where you are truly yourself."

(Uit de diepten van mijn Moleskine - bron ongekend)