donderdag 16 april 2015

#teamevelien


Voor Evelien
Uit: The fault in our stars (John Green)

dinsdag 14 april 2015

Hoe mijn dochter een straatartiest met verstomming sloeg.

Zichtbaar glunderend liet ze zich door de straatartiest uit het publiek plukken.
Ja, ze wou wel een ballon.
Ja, ze wou deze wel eens opblazen.
Neen, ze kon het niet appreciëren toen het publiek lachte met haar poging en rood aangelopen gezichtje.  En neen, ook niet toen de straatartiest een gewillige hand wou toesteken.
Neen, ze vond het niet leuk toen de opgeblazen ballon onmiddellijk leegliep in haar hand. Doe er dan toch een knoopje in man, zag je haar denken.
Neen, ze wou geen nieuwe.
Neen, hij hoefde haar niet aan haar schouder tegen te houden. Ze wilde echt geen nieuwe.
Neen, ze wou geen nieuwe. Stop ermee om met ballonnen te zwaaien.
Neen, geen ballon is geen ballon. Dus ook geen twee ballonnen.
Neen, ze wou geen knuffelbeer aannemen en trouwens waarom hing dat ding aan een vislijn?
Neen, ze ging niet achter een knuffelbeer aanhollen, zeker niet als dat ding aan een vislijn hing.
Neen, ze zei het al. Ze wil geen ballon.
Neen, ook niet als hij grappige fluitgeluidjes maakte.
Neen, hij deed er echt beter aan zijn arm van haar schouder te halen.
Neen, echt geen ballon. Echt niet!

Bij elke weigering van mijn jongste bulderde het publiek en ging haar onderlip harder trillen. Na drie minuten - met een ballon in haar hand die ze echt niet wilde - barstte ze in huilen uit.

En zo verliet ik de voorstelling na 3 minuten en 10 seconden, met een luidkeels blèrende dochter op mijn arm. 'DIE MENEER IS NIET GRAPPIG!'

Op het podium zocht de artiest zichtbaar naar de resetknop van zijn voorstelling.


zaterdag 11 april 2015

Hoe hij met Lego speelt

Er viel een pakje voor de oudste in de bus. Perfect getimed om een jongen met koortswangen en weinig fut even ander entertainment te bieden dan Ketnet of Nicolodeon. Ietwat gloeiend ging hij aan de slag, maar dan wel op zijn manier. 


Ik herinner me nog goed wat ik vroeger deed met een nieuwe legodoos. Alle zakjes werden opengescheurd, op één hoop geschud en het boekje met instructies dwarrelde achteloos op de grond. Met een half oog op het plaatje op de doos bouwde ik iets wat er in de verte op leek. Om dan alle blokjes in de grote doos met lego te kappen en gewoon iets te bouwen. Bij voorkeur kniehoge torens op wankele wieltjes. 



Maar niet mijn oudste. Elk zakje werd in een apart bordje leeggeschud en het boekje werd blaadje per blaadje gevolgd. Hulp werd niet geduld of het moest zijn om het het 'zwarte gebogen blokje met vier gaatjes' te zoeken. 


Het resultaat is geen kniehoge toren op wankele wieltjes, maar indrukwekkende wezens met vlammende vleugels.


Toen de koortswangen wegtrokken zorgde de doos voor een lego-revival op het tapijt naast zijn bed. Eén voor één werden de andere Chima-voertuigen vanuit het rek in slagorde opgezet. Een minutieus uitgekiende opstelling waar ik 's avonds op mijn tenen door sluip voor die laatste nachtzoen. Hard duimend dat er geen verloren blokjes ronddwaalden, want...

Lego Chima - Strainor's Saber Cycle - €14,99 bij Fun 

donderdag 2 april 2015

Groot zijn in iets kleins

Bart Peeters zong het al. Eva de Roovere vermeldt het ook. Groot zijn in iets kleins. 
Nu is een eigen tandenstokerlijn, niet aan mij besteed. Maar er zijn best wel wat kleine dingen waar ik groot in ben. 

Gehuil vanop de bovenste verdieping. De jongste brult haar protest uit dwars door het voorleesverhaal heen. Van bovenop de ladder met mijn neus op een raamkozijn dat ik van een nieuwe laag wit voorzie, had ik gevraagd of hij het bedritueel even op zich wou nemen. Want ladder, verfspetters overal, ... je kent het wel.
Vlak boven mijn hoofd worstelt mijn Lief zich door één van Roald Dahl zijn mooiste verhalen, maar het kan de goedkeuring van de toehoorder niet wegdragen.
'Je doet het niet goed!', snikt ze. 'Zo klinkt de papa van Mathilda niet. En de juf van Mathilda heeft een hoge stem, jij doet alles met jouw papa-stem.'
'Ik roep mama', hoor ik. De handdoek gaat in de ring. Mijn Lief en voorlezen, het is nooit een gelukkig huwelijk geweest.
Met witte verfhanden en meer spetters op mijn kleren dan de bedoeling was (in netjes schilderen zal ik nooit groot zijn) hurk ik naast haar bed. Ze glipt vanonder de dekens en kruipt op mijn schoot. Mathilda wordt in mijn handen gedrukt. Met stemmetjes? vragen twee trillende lipjes.
Met stemmetjes! beaam ik.

En jij, waar ben jij groot in?

dinsdag 17 maart 2015

Het is stiller

Soms is het al eens stiller hier in huis. Niet stil als in 'ik teken elfjes op mijn kamermuur' of 'ik smeer mezelf, mijn kleren, jas en schoenen in met badschuim'.
Neen, het is gewoon 'ik hang in de zetel en lees'- stil of 'ik teken en ben de wereld vergeten'-stil.

Maar vooral. Ik oefen heel hard in wachten met reageren als het niet stil is. Of beter: als het er oorverdovend luid aan toe gaat. Omdat die twee centimeter te dicht met zijn voet bij de ander zijn hand zit. Wanneer er één centimeter te schuin gekeken werd naar iemands zin. Er te luid op de trap gelopen werd 's morgens vroeg of teveel gesmakt op het dessertje in de zetel.

Waar ik me vroeger tussen het broer-zus gekibbel wrong voor er klappen vielen, trek ik nu aan mijn eigen handrem. Ik wacht, kijk en luister.
In het begin begeleid door een eindeloze reeks één-twee-drie-vier-vijf-zes-... tussen mijn oren. En af en toe beet ik wel heel erg hard op mijn tanden, vooral die keer dat er een stukje wang tussen zat. En tot mijn verwondering bleven de klappen die er vroeger altijd vielen omdat er een centimeter te schuin gekeken werd uit. In de plaats daarvan werd er wat met de ogen gerold, gezucht, opgeschoven en was de kwestie vergeten. Of schoof de dessertsmakker gelaten een metertje op.

En zo is het veel stiller, misschien omdat mijn brul-decibels wegvallen.
Maar vooral omdat er meer kan koelen zonder blazen dan ik zelf vermoedde.