Boterhammen in het zand

Vorige week:
De zon is als een gek aan het stralen. Ik voel weinig voor boterhammen aan een witte tafel in een TL-verlicht lokaal, maar ben blijkbaar de enige die het zonde vind om binnen te blijven zitten. Toch gris ik een oud tafellaken uit de kast en stap de twee minuten die het duurt voor ik met mijn tenen in het zand sta.
In je eentje zijn twee boterhammen en een appel gauw verslonden, maar ik laat de e-reader in mijn schoudertas zitten. In plaats daarvan leun ik achterover en kijk naar de rode vlekken die de zon op mijn gesloten ogen tekent.

Deze middag:
De zon doet opnieuw haar best. Ik nodig de aanwezige collega's uit voor een date met het oude tafellaken en het zand. En tot mijn grote verrassing lijkt het zand een minder groot obstakel dan de week ervoor. We passen net samen op het oud tafellaken. Alle schoenen gaan uit en we kijken mensen, meeuwen en golven.

'Boterhammen in het zand', wat mij betreft dagelijks terugkerend gebeuren.

De foto die ik niet maakte #8

Ze lag nog maar eens op een ziekenhuisbedje. (Vijfde keer dit jaar, halverwege de tienbeurtenkaart, niet dat we tellen hoor.) Ditmaal met een gat in haar wenkbrauw. Bedsalto's durven al eens verkeerd uitpakken, bewees ze die avond met verve.
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'

Wanneer de dokter mompelt 'dat wordt naaien', kijkt ze hoopvol op. 

'Mama zei dat je het bij haar mocht doen.'

PS: Dokter, mijn linkertrommelvlies functioneert na een week opnieuw. Hoe gaat het met de uwe? 

woorden die het denken dansen laat

sukha amsterdam

Lezen is elke keer opnieuw weer een beetje verliefd worden op een boek. Is telkens weer opnieuw op zoek gaan naar die coup de foudre die ervoor zorgt dat je elke vrije minuutje neus tussen de pagina's wil steken. Niet dat de liefde even groot is voor elk bundeltje woorden, maar juist dat maakt het oh yes-gevoel des te groter als je beseft dat een verhaal je bij jouw nekvel grijpt.

Ik las 'De waarheid over de zaak Harry Quebert' uit en voelde me net zoals de auteur het op de laatste pagina's neerschreef:

'Hoe goed een boek is meet je niet alleen aan de laatste woorden af, Marcus, maar aan het effect van alle woorden die daaraan vooraf gingen. Ongeveer een halve seconde nadat de lezer het boek uit heeft, als hij het laatste woord net heeft gelezen, moet hij bevangen worden door een hevige emotie: een ogenblik lang moet hij alleen maar denken aan alles wat hij heeft gelezen, dan moet hij naar de omslag kijken en lichtelijk verdrietig glimlachen omdat hij alle personages zo zal missen. Een goed boek, Marcus, is een boek waarvan je het jammer vindt dat het uit is.'

Ik las Woesten en bleef na de laatste pagina wat voor me uit staren. Ik wacht geduldig tot de dag dat ik het plot van 'Schaduw van de Wind' opnieuw helemaal vergeten ben, zodat ik em nog eens onbevangen kan lezen.

Lezen betekent ook dat je die liefde uiteindelijk ook weer op de boekplank schuift, want jammer genoeg komt aan alle verhalen een eind. Lezen is altijd en opnieuw zoeken naar nieuwe boekenliefdes.