Schuiven en passen

Als ik hier stilval, weet ik dat het kan helpen om een virtuele pot verf boven te halen. Om dingen te herschikken en verslepen of - wieweet - helemaal in het nieuw te steken.
Weken was ik 's avonds aan het zoeken naar een geschikte template om over deze stek heen te plakken, zonder dat alles in duigen uiteen viel. Maar aangezien mijn html-kennis nagenoeg onbestaand is, bleef het bij prutsen op een testsite die telkens opnieuw - o wat een verrassing - in duigen uiteen viel.

Tot ik me realiseerde dat ik gewoon uitgekeken was op het behang hierboven. Dat verbouwen kan wel wachten, ik wou een nieuw uitzicht. Met de deskundige uitleg van Kathleen sloeg ik aan het prutsen, knutselen en plakken en maakte een nieuwe blogheader.

En voila, er hangt een nieuw kader hierboven en ik smeerde een verse laag wit op de muren. Benieuwd of de inspiratie zich nu weer laat zien.

Ik doe het morgen

Ik maak een afspraak bij de tandarts. Niet voor volgende week, maar pas over vier maanden. Tegen dan heb ik zeker die tandartsbibbers van me af weten te schudden. Ik vond het al heel wat van mezelf dat ik vandaag effectief de telefoon oppakte om mijn naam in het afsprakenboek te laten schrijven. Het stond nog maar drie maanden op mijn todo-lijstje.

Een uur vroeger opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, daar zie ik 's avonds om 19 u. best wel graten in. Overlopend van goede voornemens zet ik de wekker en leg ik alvast schoenen en loopgerief klaar. In het drukken op de snoozeknop ben ik ondertussen vrij bedreven, maar lopen met de opkomende zon, daar kwam het nog niet van.

Er staat een deadline te trappelen aan het eind van werkweek. Ik wist dat. Ik plande zelf de hele taak netjes in werkbare stukken in mijn agenda. Maar op de één of andere manier slopen er tientallen minder dringende (maar wel leukere) taken in de afgelopen dagen. Ik bekijk de berg werk die me nog rest met zweet in mijn handen, recht mijn schouders en spreek mezelf moed in. Er is geen probleem, want morgen zal ik mijn tanden erin zetten en doorbijten.

Ik schat mezelf altijd duizend man sterk in de toekomst. Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben. Ik schuif alles gezwind door naar morgen of

later in de ijdele overtuigen dat het klusje zal geklaard worden door een vernieuwde ik. Een Kruimel die niet doodmoe of inspiratieloos is. Maar er zitten gewoon wat uren, dagen of weken tussen mezelf en de afspraak, geen persoonswissel.

Het enige nadeel van al dat geschuif naar morgen is dat er op de duur heel wat losse eindjes wapperen in mijn hoofd. En als er genoeg eindjes wapperen, verander ik als bij toverslag in de daadkrachtige persoon die ik mezelf altijd waan. Dan regel ik, hak ik knopen door en ruim ik de nodige lijken in de kast op. Alleen om vijf uur opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, dat zal ik morgen wel eens doen, of de morgen daarna, of ... euh ... ooit

Ochtendstond zonder goud, whatsoever #boostyourpositivity

De ochtend, die is van mij. Op schooldagen ben ik steevast de eerste die zijn benen vanonder het dekbed zwaait, de ochtendkilte de kamer uitjaagt en de stilte de mond snoert. Maar op het moment dat de volgende de deur naar de woonkamer open zwaait, nemen de rust en stilte hun biezen. Tel daarbij op dat mijn kroost nooit ook maar enige haast voelt om op tijd de deur uit te zijn, terwijl ik ondertussen al leerde dat de trein nooit wacht. Dan kan je gerust spreken van 'spits' 's morgens. Om de rush 's morgens wat te kunnen bijbenen, heb ik geleerd om goed voor mijn ochtendzelf te zorgen en dat doe ik vooral 's avonds:

•  De tafel is gezet. Tot en met het mes bij de pot confituur, de lepel naast de pot granola en de koffiemok al klaar bij het espressomachine. Ik zou willen dat ik 's morgens de tijd had om fruit in blokjes te snijden en verse fruitsap te persen, maar helaas, pindakaas. Dat sparen we op voor de zondagmorgen. 
• De kleren voor de kroost liggen klaar op een stapeltje. En elke morgen drillen we weer ons mantra: 'kleren aan - ontbijten - tanden poetsen - schoenen aan én dan pas spelen'. 
• Boekentassen en zwemtassen staan helemaal klaar. Brooddozen en snackdoosjes staan open te wachten om 's morgens gevuld te worden.

Geen rocketscience, het bovenstaande. Maar het helpt. En zo heeft de ochtendstond heel erg soms eens goud in de mond. Al is dat dan in de vorm van de opgaande zon boven de velden die ik voorbij zie zoeven op de trein.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project. lees er meer over bij Lilith en Oon.