donderdag 1 september 2016

Akkoordje met het universum

In mijn hoofd hangt de herinnering van een afspraak die ik maakte met het universum:
Eénmaal een bepaalde (minder aangename) fase in een kinderleven doorworsteld werd, was hij voorbij.

Ik herinner me nog levendig hoe ik mijn mondeling akkoord gaf. Het was drie uur 's nachts. Ik liep rond met een snikkende peuter op mijn arm die haar bedje bekeek alsof het een leeuwenkuil vol hongerige beesten was. Mijn arm was lam, mijn voeten bevroren en ik wroette koortsachtig naar het laatste restje kalmte in mijn lijf. Om toch maar te blijven troosten, wiegen en sussen en niet - ik zeg maar iets - de peuter in kwestie op een van de tweedehandssites aan te bieden voor 10 euro.

Daar en toen bezwoer ik mezelf: als deze fase voorbij is, hoef je dit nooit meer te doen. En ik dwong het universum tot een akkoordje. Slaaptekort en bevroren voeten doen zoiets met een mens.

Zes jaar lang leefde ik in de waan dat het universum effectief gehoor gaf aan deze afspraak. Tot het kind - die ondertussen opgegroeid is tot vrolijke zevenjarige - plots weer 's nachts al huilend wakker schoot en al gauw elke avond in tranen uitbarstte zodra ze haar bed zag.
Ik geef eerlijk toe. Een zevenjarige, dat geeft je al wat meer onderhandelingsmarges dan een peuter. Ze kan al eens uitleggen wat er schort en oor hebben voor de veertien redenen waarom het niet oké is om rond 22 u. terug op de zetel beneden te willen zitten.

Maar de laatste maanden raakte de pot kalmte en troostende woorden leger en leger. Avond na avond moest ik dieper graven naar woorden om haar te troosten. De laatste weken waren ze op.
Ik had me dus schrap gezet. 1 september, enzo. Ik verwachtte me aan een trillende lip, maar ze trok bij bedtijd blij gezind naar boven. Vol verhalen over school en weerzien met de vriendinnetjes dartelden samen met ons de treden op.
Tot ik het nachtlichtje aanknipte, de deur op een kiertje trok en het begin van een urenlange huilbui tussen de deur mee de gang in glipte.

Het kan zijn dat ik een potje meegehuild heb op de trap
Omdat ik mezelf zetel en een boek beloofd had in het staartje van de avond. En mijn voorraad sussen en troosten op was.
Het kan.


woensdag 31 augustus 2016

10 things about summer #kruimelssummer


In de hoek staan ze klaar. Twee tot aan de rits toe gevulde rugzakken. De vraag van morgen zal zijn of ze niet omkukelen, mijn twee, met de complete leerstof van respectievelijk het 3e en het 5e op hun rug.
We kijken allemaal anders naar 1september. De oudste verlangt naar de vertrouwde biotoop van school, speelplaats en vriendjes. De jongste ging vertwijfeld naast haar gekafte boeken zitten en legde voor de vorm even haar hoofd op de stapel.
'Binnen een jaar zit dit allemaal in mijn hoofd.'
En ik neig dit jaar meer naar 'och neen' dan naar 'oef' omdat deze zomer vol zat met alles waar mijn hoofd van gaat bruisen en het vuurwerk beperkt bleef.











maandag 8 augustus 2016

De foto die ik niet maakte #11

Met twee zwieren ze in de hangmat. Een pakket giechels en gillen op touwtjes tussen twee bomen. Vriendschap voor het leven gepropt in de tijd dat de tent hier opgezet staat. Blond en bruin haar wappert dooreen wanneer ze schommelen.
De cocon stof, een halve meter voor de grond beslaat de wereld. Een boot, een storm, een onbewoond eiland?  Alleen zij weten het.

(camping Catalonië - juni 2016)