Hoeveel keer heb ik hier niet voor dit witte blad gezeten. Mijn vingers op tafel tikkend op het ritme van de blinkende cursor. Een rijtje letters typend om die dan op het ritme van mijn tandengeknars stuk voor stuk de vergetelheid in deleten.
De inspiratie leek opgedroogd. Maar ondertussen merkte ik ook dat ik lastig word als ik niet kan schrijven. De ongeschreven woorden bleven op mijn maag liggen en rommelden daar weken aan een stuk.
Ik liet het witte blad voor wat het was en zocht inspiratie. In wandelen, in mezelf purper en een spierverrekking lopen, in lezen. Ik zeulde mijn laptop mee voor het kwartier huis-werk en retour. Maar bleef zitten voor een wit blad met blinkende cursor. Vastbesloten niets op papier te zetten dat minder was dan goed.
Tot ik op dit filmpje stootte en er een lichtje ging branden:
Het moet niet altijd perfect zijn. Het moet zelfs niet altijd goed zijn. Het moet er gewoon zijn. En door heel veel minder, gewoon en bleh op het blad te rammen, kwam het plezier terug.
Dus hou ik mezelf voor: Blijf schrijven. Blijf maken en blijf gaan. Blijf altijd altijd altijd proberen. Je hoeft het niet te publiceren, niemand hoeft het te lezen. Hell, ik hoef het zelf niet te herlezen als ik tot aan het eind van mijn blad getypt heb, als ik maar blijf schrijven.
Misschien zit jij ook vast. In schrijven of in andere creatieve zaken.
Kijk naar het filmpje. Het is schoon en het kost je minder tijd dan een rondje instagram-swipen.
Maar blijf altijd altijd altijd proberen.
The Gap | Ira Glass
Nobody tells this to people who are beginners, I wish someone told me. All of us who do creative work, we get into it because we have good taste. But there is this gap. For the first couple years you make stuff, it’s just not that good. It’s trying to be good, it has potential, but it’s not. But your taste, the thing that got you into the game, is still killer. And your taste is why your work disappoints you. A lot of people never get past this phase, they quit. Most people I know who do interesting, creative work went through years of this. We know our work doesn’t have this special thing that we want it to have. We all go through this. And if you are just starting out or you are still in this phase, you gotta know its normal and the most important thing you can do is do a lot of work. Put yourself on a deadline so that every week you will finish one story. It is only by going through a volume of work that you will close that gap, and your work will be as good as your ambitions. And I took longer to figure out how to do this than anyone I’ve ever met. It’s gonna take awhile. It’s normal to take awhile. You’ve just gotta fight your way through.