woensdag 11 april 2018

* Put something inspirational here *

Sometimes you win, sometimes you learn
Dream big! 
You’re destined to do great things.




Je kan geen facebook, instagram of webpagina open klikken of ze slaan je er mee om de oren. De motiverende oneliners die onze luie krent uit de zetel moeten krijgen en ons aansporen om op zoek te gaan naar de beste versie van onszelf.
Graag reserveer ik bij deze een speciaal bankje in de hel voor alle mensen die inspirerende quotes even kwistig rondstrooien als een voil jeanet confetti werpt tijdens Aalst Carnaval.

Kijk, ik zal niet liegen. Ik kan een levenswijsheid op tijd en stond best smaken. Er hangt thuis zelfs eentje aan de muur. (Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat, voor het geval je nieuwsgierig was). Op goede dagen snap ik de charme van die spreuken wel. Ze zeggen waar het op staat. In plaats van zelfhulpboeken te doorploegen washitape je gewoon enkele zinnetjes aan de muur die de boel kernachtig samenvatten.
Nothing will work unless you do. Nu jij!
Everything will be okay in the end. If it’s not okay, its not the end. Breng daar maar iets tegenin.
Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan. Als jij het zegt, Pipi.

Maar het is een dunne grens tussen een duwtje in de rug en ninjagewijs uit je comfortzone geschopt worden.
Ze klinken vriendelijk, al die inspirational quotes. Tot je een van je meer cynische brillen opzet. Dan transformeren ze in venijnige ettertjes die in koor staan te scanderen dat we meer moeten doen, beter moet worden en hoger moeten mikken. Elke spreuk is een dwingend voorschrift over hoe we onze beste levens moeten leiden. En over die grens struikel ik. Het leven is maakbaar. Veel meer dan vroeger. We hebben tonnen mogelijkhedenmaar niet oneindig. Denken dat je jouw hele leven totaal zelf in de hand hebt en dat alles in je bereik ligt, als je het maar graag genoeg wilt, is een giftig goedje.

Doorsnee zijn is helemaal niet de bedoeling, volgens de inspirerende quotes. En falen is een regelrecht taboewoord. Spijt hebben daar doen we niet aan en zelfrelativering is voor zwakkelingen.
In vijf tot tien woorden rammen de quotes ons door de strot dat we moeten knallen en schitteren. En met niets minder dan dat genoegen nemen.
Ik krijg er jeuk van. Want het leven is geen ponykamp, om dan even een quote te gebruiken waar wel graat in zit. Dus stel ik voor om een aantal van die tenenkrommende boutades naar de vergeetput van het internet verwijzen Ik nomineer alvast de volgende drie pareltjes:

Shoot for the moon. Even if you fail, you’ll land among the stars. 
Je maan zal maar een nieuwe werkuitdaging zijn. Wat als je eindigt met een C4 in je schoot. Die sterren dansen dan inderdaad voor je ogen, al weet ik niet of dat de bedoeling was.
Los daarvan is het wetenschappelijk gewoon fout. De ster het dichtst bij de maan is nog steeds 93 miljoen kilometer ver. Het ding heet de zon. Niet de zachtste landingsplaats.

Don’t cry because it’s over, smile because it happened 
Welke rotzooi er ook op je pad komt. Glimlach en kijk achterom naar het moois waar het pad je al bracht. Je partner zet een punt achter jullie relatie. Glimlach. Je moeder sterft. Niet huilen. Het bedrijf waar je zo graag werkt gaat failliet. Denk aan de mooie herinneringen.
Het leven is soms keihard. Laat een mens toch eens huilen als het ons een uppercut verkoopt.

If you can conceive it and believe it you can achieve it
Spoileralert. Voor sommige dingen heb je talenten en voor andere niet. Parkeer me 10 000 uur aan een piano. Fur Elise zal nog steeds klinken alsof ze eerst een rondje door de hakselaar draaide.
Hoe hard je er ook in gelooft, laat sommige dingen over aan de professionals.

We schrappen deze handel kordaat uit ons collectief geheugen.
Deleten ze van facebook, instagram en memes. We klasseren ze in één beweging op het boekenplankje boven dat speciale bankje in de hel.
Kijken hoe lang de inspirational quote-aanhangers het daar uithouden met Love where you are.

donderdag 5 april 2018

Wishful thinking

In elke kamer een wasmand. Een vast ritueel voor we op reis gaan.
De reisbestemming alvast in de weerapp gezet. Ook een vast ritueel en ja er is een verband.

Zomerse temperaturen, jubelt de weerman op de radio.
Ik kijk wat gelaten naar wat meteovista me belooft voor de komende veertien dagen. Veel grijs, druppeltjes en hier en daar een streepje zon. Maar de weerman blijft jubelen.

Al mijn warme truien en goede broeken liggen gestapeld in de wasmand. De toren mee te nemen kleren wiebelt vervaarlijk boven de randen van de blauwe mand uit. Ik sta twijfelend met een extra sjaal en muts in mijn handen. 20 graden en meer, houdt de optimist op de radio vol.

Achteraan in mijn kast ligt een stapel rokken. Ze ruiken naar een winterlang tegen gesloten kastdeuren aankijken. Ik trek één rok uit de stapel en mik haar op de wasmandtoren.
Als een soort wishful thinking.

vrijdag 9 maart 2018

Nobody tells this to people who are beginners, I wish someone told me.

De laatste maanden voelde schrijven als mezelf uitwringen boven het blad. Ik was een uitgedroogd vaatdoekje dat met veel draaien en wringen een druppel verhaal kon produceren.
Hoeveel keer heb ik hier niet voor dit witte blad gezeten. Mijn vingers op tafel tikkend op het ritme van de blinkende cursor. Een rijtje letters typend om die dan op het ritme van mijn tandengeknars stuk voor stuk de vergetelheid in deleten. 

De inspiratie leek opgedroogd. Maar ondertussen merkte ik ook dat ik lastig word als ik niet kan schrijven. De ongeschreven woorden bleven op mijn maag liggen en rommelden daar weken aan een stuk. 

Ik liet het witte blad voor wat het was en zocht inspiratie. In wandelen, in mezelf purper en een spierverrekking lopen, in lezen. Ik zeulde mijn laptop mee voor het kwartier huis-werk en retour. Maar bleef zitten voor een wit blad met blinkende cursor. Vastbesloten niets op papier te zetten dat minder was dan goed. 

Tot ik op dit filmpje stootte en er een lichtje ging branden: 
Het moet niet altijd perfect zijn. Het moet zelfs niet altijd goed zijn. Het moet er gewoon zijn. En door heel veel minder, gewoon en bleh op het blad te rammen, kwam het plezier terug.
Dus hou ik mezelf voor: Blijf schrijven. Blijf maken en blijf gaan. Blijf altijd altijd altijd proberen. Je hoeft het niet te publiceren, niemand hoeft het te lezen. Hell, ik hoef het zelf niet te herlezen als ik tot aan het eind van mijn blad getypt heb, als ik maar blijf schrijven. 

Misschien zit jij ook vast. In schrijven of in andere creatieve zaken. 
Kijk naar het filmpje. Het is schoon en het kost je minder tijd dan een rondje instagram-swipen. 
Maar blijf altijd altijd altijd proberen. 


The Gap | Ira Glass

Nobody tells this to people who are beginners, I wish someone told me. All of us who do creative work, we get into it because we have good taste. But there is this gap. For the first couple years you make stuff, it’s just not that good. It’s trying to be good, it has potential, but it’s not. But your taste, the thing that got you into the game, is still killer. And your taste is why your work disappoints you. A lot of people never get past this phase, they quit. Most people I know who do interesting, creative work went through years of this. We know our work doesn’t have this special thing that we want it to have. We all go through this. And if you are just starting out or you are still in this phase, you gotta know its normal and the most important thing you can do is do a lot of work. Put yourself on a deadline so that every week you will finish one story. It is only by going through a volume of work that you will close that gap, and your work will be as good as your ambitions. And I took longer to figure out how to do this than anyone I’ve ever met. It’s gonna take awhile. It’s normal to take awhile. You’ve just gotta fight your way through.