Aftellen
Ik zworf maar wat rond. Van Aidan Chambers sukkelde ik via ‘Schijnbewegingen’ tot aan Mo Hayder. Ik ben drie bladwijzers armer die voor een geruime tijd tussen de pagina’s zullen blijven steken verborgen in de krochten van mijn wankele boekenkast.
Toen Lief deze avond de nieuwe Toby tevoorschijn toverde, verbaasde ik mezelf over het ontbreken van een rondedansje. Het lichtje gaat vroeg uit, tegenwoordig.
Ik las vier pagina’s, denk ik. Toen kon Lief echt het nachtlampje uitknippen en mijn bril van mijn neus peuteren. Het boek wou ik moeilijker lossen, vertelde hij deze morgen.
Het gaat zo anders dan die snikhete juni in 2006. Al 35 weken en nog 35 dagen als er één iemand zich bijzonder strikt aan de timing houdt. En ik tel af, met lijf en leden.

Leg je erbij neer, Kruimel
Of het nu door een snipverkouden KleineMan, snurkende Lief of zelfs-in-nacht-de-rumba-dansende Puk is. Of het nu door een buik is die bijna te groot is om nog comfortabel te slapen of een Puk die denkt dat een blaas een knijpspeeltje is en een maag een trampoline.
Eén ding staat vast: de laatste ononderbroken nacht van 2008 zit er met bijna volstrekte zekerheid al op.

Vrij
De gynaecoloog knikte goedkeurend naar het scherm waar een onherkenbaar deel van Puk op te zien was. Een knik die mijn vrijbrief is om de zetel te verlaten, het huis weer uitgebreid te verkennen en vanaf maandag weer te gaan werken.