En ondertussen...


Hiermee hou je het wel uit tot aan de bevalling, lachte de boekenverkoper terwijl hij de krap 700pg dikke turf in een plastic zakje liet glijden.
Met mijn huidig leestempo hoop ik dat er ook heel wat doorwaakte nachten met Puk in levende lijve in mijn armen zullen bijzitten...

Weet niet
Meer buik dan Kruimel raap ik mezelf elke morgen weer bijeen. Ik heb alle tijd van de wereld om te slapen, te lezen, films te kijken of aan een slakkentempo de was weg te strijken. Maar veelal lig ik gewoon wat naar buiten te kijken. Er branden kaarsjes en de verwarming zoemt de hele dag. Buiten tover je nog nét geen ademwolkjes tevoorschijn, zie ik aan de voorbijgangers. De herfst doordringt me tot in de toppen van mijn tenen. Ik kijk naar buiten en voel met mijn hand hoe Puk nogmaals het dagelijkse dansrepertoire afwerkt. Norah Jones zingt en voor de rest is er niets...
Ik zal het zo missen.
Ik zal zo blij zijn dat het voorbij is.
En dat allebei tegelijk.

Thuis
Buikbewoner wiebelt rondjes.
Niet langer geklemd tussen ruggengraat en bureaurand.
Niet langer dubbelgevouwen tussen longen en bekken.
Maar languit, rechtop en vooral rustig.
Tenzij de nestdrang in extremis nog in alle hevigheid toeslaat...