De laatste week
'Ai', wijst Lief naar mijn buik. Ik kijk maar zie niets meer dan het uiterste puntje van de bult.
'Doet dat geen pijn?'
Ik rek mijn hals wat verder uit en merk zowaar het bovenste randje op van wat ooit mijn navel was, maar meer ook niet. 'Wat is er dan?'
'Het lijkt', hij stopt even en houdt zijn hoofd schuin. 'Het lijkt alsof je buik aan het scheuren is.' Mijn Lief, altijd goed voor de rustgevende noot.
Ik wurm me voor de spiegel en inderdaad: vanuit mijn navel vertrekken tientallen helderrode vertakkingen. Puk's gedans en gewiebel eisen op de valreep hun tol.
Ik kijk nog even naar de bovenkant van mijn buik en sjor mijn T-shirt erover heen.
'Binnenkort onze Puk in mijn armen en het weerzien met mijn tenen', hou ik me voor. Een mens mag niet teveel willen wensen....

Kijk, een stokje
Blijk ik een stokje van Imke gekregen te hebben. Waar ik 6 onbelangrijke/saaie dingen over mezelf moet/mag vertellen.

1. Ik kan voor een onbepaalde tijd steeds hetzelfde willen eten om het dan plotsklaps beu te zijn. Op dit moment: mozarella met kerstomaatjes.
2. Als ik alleen thuis ben, draai ik de verwarming lager enkel en alleen ik het gezellig vind om in een dikke trui rond te lopen.
3. Toen ik met zwangerschapsverlof ging, liet ik per ongeluk express enkele foto's op mijn bureau staan. Om toch niet helemaal 'weg' te gaan.
4. Ik lees het allerliefste in bad.
5. En daarna in bed.
6. Ik kan niet lezen als de televisie speelt. Bijzonder vervelend als KleineMan voor de 354ste keer naar 'Cars' of 'Nemo' wil kijken.

Slaapt u nog niet?

En?
Bent u het nog niet beu? Enkele vage flarden over meer buik dan Kruimel. Over lastig, zwaar en aftellen. En niet meer dan dat? Of het moet een liedje zijn.
Ik doe mijn best, echt waar. Maar mijn omgeving werkt niet echt mee.

Telefoontjes of ie er al is - (neen, we zullen echt wel iets laten weten)
Geïnteresseerd informeren hoe lang nog - (als ik dat nu eens wist, ik zette streepjes op het behang)
Is het nog niet te zwaar - (kijk eens goed hoe ik waggel en puf, dat geeft het een beetje weg, niet?)

En als kers op de taart mijn KleineMan deze morgen met een chocobesmeurde wijsvinger naar mijn buik: 'Nie beebie, is olifantje!'