Plots niets

Eerlijk? Het voelde vreemd om streep na streep te trekken door alle afspraken in de agenda. Sommige kraste ik met plezier weg (avondvergadering 1, 2 en 3). Door anderen ging het lijntje wat trager, alsof uitstel ervoor kon zorgen dat er toch geen afstel zou komen.

Hoe graag we met zijn allen graag vloeken op alle moetens in onze week, de andere kant van de balans is op dit moment ook nog onwezenlijk.

In tijden van in uw kot blijven, thuiswerken met kinderen, puzzelen met opvang voor de kinderen, ouderen in een woonzorgcentrum die het moeten doen zonder bezoek, zorgverleners die het vuur uit hun sloffen lopen, enz... zit er niet veel anders op dan deze vreemde dagen te omarmen.
Dit zijn een aantal zaken die mij helpen, jou misschien ook:


- Kelly schreef een mooie post over je hoofd koel houden. 

- Naar buiten, naar buiten is het devies. Ben je de blokjes rond je huis beu gelopen? Bij Natuurpunt zijn er heel wat wandelplannen gratis te downloaden.

- Wil je naar iets ontspannends luisteren? Via de Luisterbieb kan je gratis luisterboeken downloaden.

- En vergeet de podcasts niet! Luister naar The Show of Delights (this american life) - Gebladerte - Love + Radio - Werk & Leven - Welcome to the AA - ….

- Nood aan iemand die even in je oor fluistert dat je je ogen moet sluiten en gewoon moet concentreren op je ademhaling. Bij Headspace kan dat.

Er zijn waarschijnlijk nog heel wat andere initiatieven. Deel ze gerust hieronder.

Voorzichtig!

Er moet appeltaart gebakken worden. Alleen.
Daarvoor moeten boodschappen gedaan worden. Bij voorkeur ook alleen.
Ja, die twee drukke kruispunten en grote winkel tackelt ze wel. Alleen.

De 11jarige die naar boven gestuurd wordt om sokken te halen en steevast terug beneden staat met lege handen en geen flauw idee waarom ze de trappen beklom, fikst dat wel even. Alleen.

In de memo die ik kreeg bij hun geboorte stond niet wat ik moest doen wanneer ze zich vrolijk zwaaiend op de fiets hesen en wild slingerend de straat uitreden. (Tussen ons gezegd en gezwegen: in die memo stond eigenlijk bitter weinig aan nuttige informatie.)  
Maar de ervaring leerde me al dat haar nakijken en ‘Pas op, hé!’ of ‘Voorzichtig zijn!’ roepen niet geapprecieerd word.

Ik laat haar buiten – onder het mom van de deur goed terug in het slot te trekken – en kijk hoe ze vrolijk zwaaiend en wild slingerend de baan oprijdt. Vanuit mijn buik borrelt het op. Ik voel het woord achter op mijn tong en merk hoe mijn mond de eerste letter al vormt. Wanneer ik de V op mijn lippen voel, druk ik mijn tanden op elkaar en slik de onuitgesproken ‘voorzichtig’ in.

Ze kan het. Alleen.

(On)nodig

'Je doet weer je mama-arm', klinkt het vanop de passagierszetel.
Vragend kijk ik mijn tiener aan. 'Mama-arm?'
'Ja, altijd als je moet remmen, bijvoorbeeld aan het rode licht, hou jij je arm voor me.'
Hij tikt op mijn pols die ik nog steeds voor zijn buik hou, terwijl we wachten tot het weer groen wordt.
'Eigenlijk is dat niet nodig, hé', mompelt hij. 'Ik heb mijn gordel aan.'
'Klopt', knik ik. 'Met die gordel ga jij nergens heen.' Mijn arm plooit terug en mijn vingers vinden de versnellingspook terug.
'En toch vind ik het leuk wanneer je dat doet', mompelt hij.