53 - 99
De betekenis lijkt in kleine stroompjes weg te vloeien uit de foto. Hoe meer ik er naar kijk, hoe minder het me zegt. Kleurvlakken vloeien in elkaar over tot ik de foto nog amper zie, wat overblijft is een beeld dat ik zo goed kent dat ik eigenlijk niet meer hoef te kijken.
Vijf jaar zit ze met datzelfde hapje ijs vlak voor haar mond, te lachen naar de camera, naar mij, naar iedereen die even een blik op het kadertje werpt. Het beeld is vertrouwd, versleten, afgesleten, maar zal nooit vervagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten