Kruimel

Later als ik groot ben word ik technicus
Een tikje geïntimdeerd staarde ik de concertzaal in. Meer dan duizend zwarte stoelen keken op me neer.
"Jij zit daar", tikte een technicus op mijn schouder en wees naar het technisch eiland.
"Kom maar". Ik volgde hem het trapje af, de zaal in naar zes vierkante meter vol knopjes, schuifjes en hendeltjes.
"Een simpel klusje. Inpluggen, beelden inladen, aankoppelen, juiste kanaal zoeken en je bent vertrokken."
Ik bleef naar de honderden en honderden knopjes staren. "Euhmmm ..."
"Eerste keer?"
Ik knikte
"Je weet niet hoe je dit moet bedienen."
"Er was mij gewoon gevraagd om een projectie te bedienen, maar dit ...."
"... is iets teveel van het goede", vulde hij aan.

Een kwartier uitleg op Kruimel-niveau later zat ik aan de knopjes. Stilletjes moedigde ik mezelf aan. Het liep goed. De juiste beelden verschenen, ik kende de nodige knopjes, er zaten geen fouten in de projectie. Voorzichtig schoof ik iets naar achter in mijn stoel. De speech kabbelde rustig de zaal in. Mijn net verworven knopjesvaardigheid was eventjes niet nodig. Stiekem droomde ik van een carriere als technicus. Hendeltjes klikken, schuivertjes schuiven en knopjes indrukken en zo mee zorgen voor de sfeer op het podium. Ik had mezelf net een crew T-shirt aangemeten toen ik het hoorde ... .

Een zachte *piep*. Het beeld van mijn laptop floepte weg en op het podium verscheen op het doek een helblauw vierkant.
Ik veerde recht en morrelde aan mijn laptop. Hij piepte tweemaal zwakjes en ging opnieuw op zwart.
"Ik heb geen stroom", riep met een fluisterstem naar de technicus naast me. Vloekend dook die onder de tafel op zoek naar een ander contact. De speech leek ondertussen in een stroomversnelling terecht gekomen te zijn. In een rotvaart daverde het naar zijn slotzin toe. De slotzin waarna er zeven beelden nodig waren. Beelden die op een laptop stonden die er even geen zin meer in had.

*piep*
Het batterij-icoontje lichtte opnieuw op en de technicus dook met een vragende blik op de stoel naast me.
"En?"
Ik knikte en maande mijn computer tot snelheid aan. Opstarten - inloggen - beelden inladen - instellingen controleren - ... . Ondertussen wenste ik om vier pagina's extra speech, met veel moeilijke woorden die langzaam uitgesproken moeten worden. Het muispijleje vloog van links naar rechts, en juist op het moment dat het publiek beleefd aplaudisseerde floepte het beeld terug aan.

"Dat voelde als een klein beetje sterven", mompelde ik terwijl ik me terug in mijn stoel liet vallen en de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd wiste.
"Ja ik weet het", grijnsde de technicus terug. "Zalig gevoel, niet?"