Kleine dingen
De muziek klonk al enkele weken stilletjes uit de boxen van zijn computer. "Eén van de weinige zangers die teksten zo mooi in de muziek kan passen." vertelde hij. Verdere discussie was niet mogelijk. Zijn computer, zijn muziek. Ons bureau dat wel, maar hij was eerst. Hij wilde best een set oordopjes meebrengen. Dan zou hij wel zwaaien als mijn telefoon rinkelde. Maar die muziek had hij 's morgens nodig, even hard als ik mijn kop koffie.

Vandaag geen collega, geen muziek. Op mijn bureau wel een cd met een post-itje: "Groetjes" en "Wedden...?".

De zon warmt het gebouw langzaam op en de muziek kabbelt door de lege bovenverdieping. Ongemerkt is het een deel van mijn ochtend geworden, bijna even hard nodig als een sterke kop koffie.

Zo'n dag...
waar je dingen wilt, maar andere dingen moet
waar je zin hebt in iets, maar andere dingen doet
omdat het moet

Avond
Hij nestelt zich na de worstjes, brochetjes en kippeboutjes dicht bij de nasmeulende barbecue. Boek op schoot, de laatste bodem van de fles wijn bij een kampvuurtje op éénpersoonsmaat. De laatste zonnestralen glippen naar de tuin van de buren en de tuin dompelt zich in één grote grijze schaduw terwijl hij dieper en dieper in zijn boek wegglijdt. Een zacht bries waait kolkende rondjes op het terras, neemt de witte asresten met zich mee. Een witte waas blaast door de tuin en landt netjes op zijn hoofd, schouders en rug.
Wanneer letters en papier niet meer van elkaar te onderscheiden zijn, staat hij op, van kop tot schouders grijs.

Dweiltje gooien
15 meter bij 50, concludeerde ik nadat ik met grote passen door de zaal gelopen was. Ruw geschat, maar de vraag 'Ga jij er nog snel eens met de dweil overheen?', werd plots heel wat minder vrijblijvend. Met een trekker van amper 50 cm breed zijn heel wat halen nodig om de vloer op te poetsen.
Een uur later was ik halverwege de zaal gevorderd. Een glimmend, nat deel en een stoffig, droog deel.
Norah Jones hielp me door het laatste moeilijke deel. Zwierige rondjes draaien met een natte doek achter me aan op de tonen van 'Feeling the same way'. Haar stem door de koptelefoon in mijn oren. Mijn stem galmend door de lege zaal. Toen ik de laatste vierkante meters oppoetste was ik ervan overtuigd: Norah Jones en ik samen, dat geeft vocaal vuurwerk. Nogmaals repeat en extra zwierige rondjes om het karwei af te sluiten. We waren een gouden zangduo.
Nu nog de kans vinden om ook die ene onverwachte toeschouwer daarvan te overtuigen.

*grinnik*
Als hij lacht klapt zijn lichaam dubbel toe. Net een knipmes. Hij slaat op zijn knieën en hopt op en neer in de zetel. Zijn lach rolt bulderend door de hele kamer. Katten springen verschrikt op en verschuilen zich achter een stoelpoot. Huisgenoten verdiept in een boek worden bruusk terug in de wereld gelachen.

Van zoveel uitbundigheid word ik vrolijk.

Als zij lacht trilt ze. Ze beweegt geen spier, maar haar lach deint als een golvende beweging door haar hele lijf, schudt alles dooreen. Haar giechel is indringend hoog, soms durf ik te zweren dat ze supersonisch lacht. Katten draaien hun oortjes weg. Huisgenoten verdiept in een boek kijken glimlachend op.

Ik kan niet anders dan meegrijnzen.

Zondaggeluk
Eén was wapperend aan de draad, een andere die zwierend rondhupst in de machine.
Een wokgerecht pruttelend op het fornuis.
Een zonnige tuin, een gedekte tafel en twee stoelen tussen het groen.
Twee glazen en een fles wijn.
Een zonnestraal die in de gouden gloed van de wijn duikt.
Radio op het maximum. In de keuken dansen op 'Housewives' van Daan en ontdekken dat ook kortere haren nog fijn om je oren kunnen zwiepen.

Uitgeput
Na bijna 20 kilometer op acht wieltjes balanceren:

'Ik wil nu stoppen. Mijn benen weigeren dienst. Mijn ademhaling functioneert slechts op halve kracht meer en ik ben er zeker van dat ik een kop zo rood als een tomaat heb.'
'Rustig maar, zolang er geen groen steeltje uit je hoofd komt groeien is er niets aan de hand.'

Mijn oude thuis
Ik laat mijn vinger krullen door de groef in het blad van de keukentafel. We praten over de roze bloesemregen in de tuin, over poes die oud wordt (17 jaar al), over hun volgende reisbestemming (Nepal, hopelijk).
Hij leidt me langs alle souverniers die vanuit India in een container overgevlogen werden. Een woekerkist, een houten raam dat nu naast de kachel hangt, een makkelijke stoel. Granieten beelden piepen grijs en verweerd tussen jonge groene blaadjes door. De zetels werden van plaats verwisseld. De zolder moet dringend leeggeruimd worden. Wanneer kan ik al mijn spullen komen halen?
Ik laat mijn vinger langs de oude groef in het blad van de keukentafel glijden. Vijftien jaar zit ie er al. Ik liet een ijzeren bord vallen. Het draaide eerst enkele rondjes voor het kletterend op de grond storte. Ik volg de rondjes voor de zoveelste keer met mijn vinger. Sommige dingen blijven....

Mijn kapper begrijpt me niet... (letterlijk)
Lief: Van ver zie je er uit als een jongetje. *auw* Van heel, heel, heel ver.
Collega I: Mja, pittig.
Collega II: Ik vind het wel wat hebben. Het is ... anders.
Kapper zelf: Je hebt net wat stiekems over je, met je haar zo.
Ik: O ja, dat ben ik daar in die spiegel...