Het gewichtigste cadeautje onder de kerstboom werd voor een tijdje op de bovenste boekenplank geschoven. Wegens te gewichtig en niet alleen in vorm.
Mooi en zeker spek naar mijn bek ... ooit.
Maar toen - nadat ik KleineMan onder de wol had gestopt - trok ik even Turf van zijn plekje op de bovenste plank en las dit:
want niemand - behalve dan je moeder met haar kwabbige armen, stijve kapsel en aardappelpureeblik in haar ogen wanneer ze je aankijkt - wil de details van jouw betreurenswaardige bestaan horen dat ontegenzeglijk net zo zal eindigen als het begon: puffend.
Een half uur later riep Lief vragend wat ik op de trap aan het doen was. Ik kroop recht, wreef de vorm van de trapleuning uit mijn rug en stapte met mijn neus tussen de pagina's de trap af.
Turf en ik gaan nog enkele boeiende uren tegemoet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten