Rondedansje
Ik ben de koningin van het inpakken, zeg ik je. Ik, ik en niemand anders (in ons gezin).
Wreef hij vertwijfeld in zijn haar bij het zien van de groeiende berg bagage. Keek hij zorgelijk naar het op het tweede zicht wel niet zo grote koffertje van onze Peugeot. Schikte hij, propte hij, plooide hij en maande hij me toen aan om maar een heleboel thuis te laten. Het is mij gelukt. Mij en niet hem. Na!
Ik ben de koningin van het inpakken. Ik plooide, propte schoenen in kleine gaatjes, vouwde handdoeken open en drapeerde deze over de bagage. Maakte een knus plekje voor KleineMan op de achterbank en ben zelf helemaal geïnstaleerd op de passagierszetel met boeken en muziek. En er is nog plaats over (een heel klein beetje dan.

En dan vertrekken we nu naar een land waar ze met een huig-r spreken.

Eerste vergadering na de vakantie
Zijn sandalen geurden naar kabbelende bergriviertjes, ochtenddauw op groen veld vol grassprietjes, naar zand en zee en zon, naar stevige boswandelingen op een mulle ondergrond, naar terrasjes op een marktpleintje eventjes uit de schroeiende zon. En dan dit allemaal verpakt in een glazen bokaaltje, weggemoffeld in een donkere, vochtige kelder en veertien dagen laten gisten.

Onderzoek
'Het is een pittig ventje', lachte de dokter terwijl ze ongemerkt drie zweetdruppeltjes probeerde weg te poetsen.

Dat was na Jasper die:
- haar agenda wegkaapte
- een pennendoos op de grond katapulteerde
- zijn supersonisch talent voor de hele afdeling Pediatrie demonstreerde

Dat was voor:
- het eigenlijke onderzoek
- waar Jasper helemaal geen zin in had
- en het niet naliet om dat te merken

Succes dokter, dacht ik.

Pavlov
De nieuwe Ikea-catalogus ligt op de keukentafel.
Ik krijg weer zin om mijn hele slaapkamer en living te reorganiseren.

Elk jaar opnieuw

K'Nijn
Met nietmeerzoKleineMan haalden we een groot jaar geleden een uniek, onvervangbaar, onmisbaar exemplaar in huis. Dat was ons tijdens de eerste minuut van zijn leventje al duidelijk.
Wisten wij veel dat nietmeerzoKleineMan al heel snel zelf ook een uniek, onvervangbaar, onmisbaar exemplaar zou adopteren. Eentje in de vorm van een knuffelkonijn. En zonder is het vrij moeilijk de slaap te vatten.
Dat werd ons gisteren duidelijk. Konijn hing – na een hoognodig rondje in de wasmachine – aan zijn oortjes te drogen en Jasper – na een vruchteloze zoektocht doorheen zijn bedje – zette zijn longen keihard open. Tijd voor dubbelganger knuffelkonijn.
Wisten wij veel dat nietmeerzoKleineMan feilloze de fake-Nijn uit zijn bed zou katapulteren en zijn longen nog een stukje harder open zou zetten.
En zo sta je dus met een haardroger een afgesabbelde knuffel droog te blazen en denk je steeds opnieuw: ‘Bof jij even dat ik je zo graag zie.’

Koffie
‘Was het weekend zo erg?’, vraagt hij terwijl hij monter op zijn toetsenbord tokkelt.
Ik slik een semi-kattige opmerking in. Maandagmorgen en nog geen tas koffie van dicht gezien, maar dat kan hij niet weten.
Ik ben niet van het type ‘opgewekt duik ik de maandagmorgen kopje-onder het werk in’
Ik ben meer van het type ‘laat me even wakker worden met mijn slechts mijn tenen in het water gedompeld en een tas koffie in mijn hand.’
God, wat haat ik de maandagmorgens. (Maar dat wist je al.)
God, wat kan die eerste tas ’s morgens smaken. (Maar dat lees je hier ook niet voor het eerst)
God, wat mis ik die collega’s die met een éénzelfde ingesteldheid zich door de maandagmorgen worstelen.
Want nu, even op vakantie-verplaatsing in het andere centrum, mis ik die vijf minuten. Het ochtendritueel waar we ons elk warmen aan onze mok. En voor de rest even niets.
Het is gewoon niet hetzelfde als de één een blik cola vasthoudt en de ander aan een glas spuitwater nipt.

Mwa
Het werd hoog tijd vond ik zelf. Altijd geven, geven, geven maar nooit eens krijgen.
En het is niet dat we elkaar niet graag zien. Want kort van stof is hij nog wel, maar ik zie nu al aan zijn ogen dat hij mij ook heel leuk vind. En toch liet het maar op zich wachten. Bijna veertien maanden. Wat ik ook deed om het uit te lokken. Knuffelen, vleien, kriebelen. De eerste zoen hield hij angstvallig op zijn lippen verborgen.
Tot ik tijdens het aankleden/kriebelen een hoofdje tegen mijn schouder voel. Ik kijk in twee pinkelende oogjes en plots voel ik hoe nietmeerzoKleineMan heel gedecideerd, lipjes opeen tegen mijn wang smakt met het bijhorende mwa-geluidje.

De beste eerste zoen ooit.

Blij op weg naar het werk

This is how it works
You're young until you're not
You love until you don't
You try until you can't
You laugh until you cry
You cry until you laugh
And everyone must breathe
Until their dying breath
(Regina Spector - On te radio)

Eiland
Ik zit op een eiland tussen lege bureau's. Slechts een ijle verbindingslijn met de enige collega ook niet in verlof in het andere centrum.
De koffie pruttelt enkel voor mij.
De telefoon zwijgt, de deur blijft gesloten.

Er is geen betere manier om zacht uit de vakantiesfeer terug in het werk te glijden. Ik werk me door teksten, slurp koffie en omring me met foto's waarop een Lief met nietmeerzoKleineMan op zijn schouders stralend glimlachend door de branding hotst.
En natuurlijk is er ook *klik* op het maximum dat mijn laptopje kan uitbrullen.

Ik ben tenslotte de enige levende ziel op dit bureau-eilandje.