Huiswerk-stress
'Ja, maar alleen in mijn eigen sprookjes.', schreef ik. Het was de ideale slotzin voor een huiswerkstuk van de schrijfreeks die eindelijk eens niet volzet was voor ik me aanmeldde.
Ik gloeide van tevredenheid toen ik de woorden herlas, want in de tijdspanne van de zes seconden die ik nodig had om de zin neer te pennen, flitste het miniverhaaltje door mijn hoofd. Begin, breekpunt, dieptepunt, evolutie, einde... Het klopte als een bus. Het was verrassend. Klein, maar fijn. Origineel in zijn soort, maar toch niet te. Kortom, een droomtekst om mijn medecursisten even van hun sokken te blazen. Ik zag mezelf na het voorlezen achterover leunen om iedereen de tijd te geven hun opengevallen monden weer te sluiten.
Vol vuur begon ik te schrijven, tot ik keer op keer struikel over mijn woorden.
Er was iets met een...
En toen?
Wat wou ik daar?
Wat deed dat personage ook weer?
Waarom begon ik over sprookjes?
Na vier dagen wroeten zit ik in een driedubbele knoop met mezelf en een slotzin die tot niets dient. Er staan zeven onsamenhangende stukken op papier en heb zin om overmorgen te zeggen dat mijn hond mijn huiswerk heeft opgegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten