De laatste week
'Ai', wijst Lief naar mijn buik. Ik kijk maar zie niets meer dan het uiterste puntje van de bult.
'Doet dat geen pijn?'
Ik rek mijn hals wat verder uit en merk zowaar het bovenste randje op van wat ooit mijn navel was, maar meer ook niet. 'Wat is er dan?'
'Het lijkt', hij stopt even en houdt zijn hoofd schuin. 'Het lijkt alsof je buik aan het scheuren is.' Mijn Lief, altijd goed voor de rustgevende noot.
Ik wurm me voor de spiegel en inderdaad: vanuit mijn navel vertrekken tientallen helderrode vertakkingen. Puk's gedans en gewiebel eisen op de valreep hun tol.
Ik kijk nog even naar de bovenkant van mijn buik en sjor mijn T-shirt erover heen.
'Binnenkort onze Puk in mijn armen en het weerzien met mijn tenen', hou ik me voor. Een mens mag niet teveel willen wensen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten