Haast

Lieve L.

Veel vroeger dan verwacht liet je je horen.
Midzomernacht duurde je nog te lang.
Een maand vroeger dan verwacht streel ik je babyzachte wang.
Tel ik je teentjes en kriebel ik je voetjes.
En dat nichtje van je. Diegene die stond te schreeuwen 'mijn mama, mijn mama'
maak je daar maar geen zorgen over, die draait wel bij.
Slaap maar, drink en groei.
Want ik ben benieuwd om je te leren kennen.
Je bent nu al bijzonder.

Je meter.

En toen gooide Blogger zomaar enkele stukjes en reacties in het grote zwarte gat, tsss...
Opnieuw dan maar. Denk voor de sport even dat het 12 mei is.

Waar ligt de grens tussen verwachten en verwelkomen?

Dat vroeg ik me af toen ik Annemoons dikke buik een aai gaf en haar veel succes wenste. Net zoals ik de afgelopen twee weken al deed bij elk afscheid.
Als lieve vrienden een derde kleintje verwachten, dan wacht je mee. Punt.
Als lieve vrienden een derde kleintje in hun armen sluiten, dan doe jij hetzelfde met je hart. Punt.
Dus vraag ik me nog steeds af. Wanneer stopte ik met wachten en is een nieuwe baby niet langer een woord, maar een weten?

Bij de eerste aanblik ingeduffeld in een zachte deken?
Bij de eerste aai?
Bij de eerste knuffel?

Eerder denk ik. Volgens mij op het moment dat ik wakker gerinkeld werd door de telefoon 's morgens vroeg. Op het moment dat mijn voeten op de trap roffelden in een 'hij of zij is er'-ritme. Om Annemoon te horen. Alles is in orde. Hij is er. Hij is in orde. Dat alles bezegeld door een naam.

Dat maakt van het verwachten, verwelkomen.