Smerig
Heel voorzichtig strijk ik de borstel langs de deur. Goed uitkijkend dat ik niets mors, maar het is al te laat. Een dikke klodder spat open op de vloer. Ik zucht en strijk de deur verder in. De verf wordt een grijze smurrie. Met een spatel schraap ik die er voorzichtig af. Voorzichtig dat ik niets op me krijg. Want ondanks een pull met lange mouwen en plastic handschoenen sta ik vol met rode plekjes. Plekjes waar kleine kloddertjes me toch te pakken kregen.
Het is een feit. Het staat onomstotelijk vast. Verfafbijt is het meest smerige, ranzige, vieste spul dat er bestaat. En ik heb een gang vol met spatten van dat priksmeersel om het te bewijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten