...
"Whoooooohhhhh", klinkt het. Zachtjes, klagend. Bijna onhoorbaar. Overdag let ik er niet echt op, maar 's nachts schrik ik er wakker van. Een zachte klagende zucht. Er gaat iets weemoedigs van uit.
De wind, of misschien een deur die kraakt bij de buren. Katten, misschien een piepend scharnier. Manlief toont zich creatief in het bedenken van oplossingen voor het raadsel. Maar ik weet wat het is. Sinds onze buurvrouw me toevertrouwde dat ons huis het oudste van de straat is. Het moet gebouwd zijn begin vorige eeuw. Het past niet echt in de rij. Steekt er een beetje bovenuit. En ik weet het. Ik ken mijn klassiekers. Het is een een spook, een verschijning of een goede degelijke huis-tuin en keukengeest. Of heb ik nu weer teveel fantasie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten