Muggen (2)
Het gezoem rond mijn oren. De venijnige steken. Kriebel en jeuk. Het stoort me allemaal. Maar niet zoveel als manlief die om 2u 's nachts alle lichten aansteekt en met de vliegen - euh muggemepper in aanslag een kwartier lang door de kamer sluipt. Op het bed springt. Op mijn been stampt.
En ondertussen in zichzelf mompelt "Jaha, daar zit ie. Dooooooooooooooooooood ga je."
*Pets*.
"Ooh, mis."

Nachtzwart
Het slaat in vloedgolven over me heen. Hele gulpen tegelijk. Alle enge, vreslijke en verdrietige momenten die ik ooit beleefde kolken samen. Ik voel aan mijn voeten trekken en ga kopje onder in het spul. Ik voel me verlamd, bang. Alsof er geen mooie momenten meer bestaan. Alsof er alleen maar verdriet was.
Ik probeer naar boven te trappelen. Wil frisse lucht. Wil weg uit het zwart.
Iemand duwt een gewicht op mijn buik. Ik heb geen adem meer. In de verte hoor ik iets. Ik werk me los en trappel naar de oppervlakte. Op het moment dat ik boven het spul uitkom word ik wakker en hap naar frisse lucht. Het is mooi weer. Wiebe staat luid spinnend te trappelen op mijn buik.

Egoïst-je
Op het moment dat hij zuchtend en grommend de trap af loop, schiet ik in actie. Ik strek mijn arm uit en grijp snel de punt van het dekbed. Ik rol op mijn zij en stop mijn deel vast onder mijn rug. Ik trek heel zijn deel naar me toe en prop het onder mijn hoofdkussen. Met mijn voeten rommel ik tot ze in een holletje zitten van het overtollige deken. Op het moment dat hij de trap weer opkomt, knijp ik mijn ogen dicht en doe alsof ik slaap. Hij grinnikt onveranderlijk en schiet in zijn kantoorkleren. Terwijl hij op de bus zit richting werk, val ik terug in slaap in mijn zelfgebouwd dekenfort.
Als het op dekbedden aankomt ben ik een egoïst. Ik heb juist genoeg aan een tweepersoonsdekbed, helemaal voor mij alleen.

Zout in de wonde
Soms maak je plannen, die dan later niet kunnen doorgaan. Jammer maar helaas. Volgend jaar beter, enzovoort. Totdat ...

"Ticketservice, kan ik u helpen?"
"Ja, ik had graag twee tickets voor het Dranouterfestival besteld."
"Twee maal voor het hele weekend?"
"Neeneen, twee maal voor enkel de vrijdag."
"Enkel de vrijdag .... ?"
"Ja!"
"Voor slechts 25€ per ticket meer kan je het hele weekend gaan."
"Ja, maar we kunnen enkel de vrijdag."
"En de camping is er bij inbegrepen."
"Ja, dat weet ik. Maar we kunnen jammer genoeg enkel de vrijdag."
"Enkel de vrijdag dus?
"Ja!"
"Twee?"
"Ja, graag"

Nog ...
.... een raam te schilderen
.... deur in een nieuw kleedje te steken
.... twee gordijntjes in elkaar te flansen
.... 40 palen in de grond zetten, netjes op een rijtje
.... een dagje Dranouter
.... lezen, lezen, lezen, ....

Regen
Het zou een wisselvallige dag worden, had de weerman verkondigd. Regen en zonneschijn hadden afgesproken elkaar op gezette tijdstippen af te lossen. Zonneschijn was echter iets langer van de partij geweest. Te lang naar haar zin, waarschijnlijk. Want net op het moment dat de groep vooraan op het podium helemaal uit zijn dak ging, tikte ze op de schouder van de regenwolken en gaf hen te kennen dat het hun beurt was. Om hun achterstand in te halen lieten die natuurlijk alles wat ze in huis hadden met bakken tegelijk naar beneden vallen.
Juist boven het plein waar een leuk optreden aan de gang was.
Een open plein. Zonder afdak, zonder schuilmogelijkheid. Overal gingen paraplu's open. Eentje met streepjes naast felgekleurd exemplaar. Reclame voor één of andere bank een klein beetje boven een oerdegelijke zwarte. Mensen schoven dichter bij elkaar. Paraplubezitters boden de paraplulozen een plekje onder hun scherm aan. Iedereen schoof naar elkaar toe. Weg van de regen, in de droogte.
De randen van de regenschermen werden dichter bij elkaar gehouden. Zo dicht dat het plein op het laatst heel eventjes op een overdekt stadiumpje leek.

Stukje Kim
Ik ben een stukje van mezelf kwijt. Letterlijk dan. Maar het geeft niet, want het was een niet zo vriendelijk stukje. Of eerder een beangstigend stukje. Een bolletje op mijn rug dat heel voorzichtig en geniepig groeide. Zo voorzichtig dat ik er geen erg in had. Mijn dokter wel en die wilde dat bolletje weg van op mijn rug.
Nu!

Aarzelend ging ik op zijn tafel liggen.
Vrolijk in zijn handen wrijvend diepte hij een mesje, schaar, naald, watjes, ontsmettingsmiddel en wat nog meer op.
Ik wriemelde ongemakkelijk op die tafel
Hij leek danig in zijn sas.
Ik werd een beetje misselijk.
Hij floot vrolijk terwijl hij een spuitje in mijn rug plantte.
Ik kneep mijn ogen toe
Hij vroeg of ik nog op vakantie ging terwijl hij in mijn rug een sneetje maakte
Ik concentreerde op een modern kunstwerk aan de muur.
Hij verstond me en knipte, sneed en pulkte in stilte verder.
Ik volgde de lijnen op het behang terwijl hij verbeten een stukje Kim van Kim verwijderde.

"Het is niets. Gewoon een bolletje met vocht", stelde hij me gerust.
Ik knikte.
Thuis draaide ik me in allerlei bochten om de schade te inspecteren. Ik trok voorzichtig de pleister weg en zag een putje, waar er ooit een stukje Kim zat.

Kinderspel
Hoe moeilijk kan het zijn om twee grote lappen stof aan elkaar te naaien? Niet moeilijk toch! Je legt ze mooi op elkaar, spelt een zoompje af, haalt heel de zwik eens door de naaimachine en klaar. Toch?
Neen! Welke handige vingers mijn oma of mama ook hadden. Hoe makkelijk ze ook gordijnen, hemden, en dekbedovertrekken in elkaar stikten, ... . Ik ben er van overtuigd dat ook die vaardigheid een generatie heeft overgeslaan. Er ligt op de tafel een hoopje verkreukelde stof om het te bewijzen. Scheef gestikt, plooien in de stof. Op de een of andere manier lijkt de ene lap stof gigantisch gegroeid zodat ze niet meer mooi op elkaar passen, terwijl ik het goed afgemeten heb. Ik heb een heel bobijntje zwarte garen door de naaimachine laten roetsjen en die liggen nu ik verknipte stukjes op de grond.
In mijn hoofd hoor ik haar opnieuw vragen: "Moet ik dat voor jou stikken?" en wrijf ik mijn eigen antwoord weer onder mijn neus: "Neen, dat is kinderspel. Toch?"

Genieten
Terwijl hij de hoogste noten uit zijn keel perst knijp ik mijn handen tot een vuist. Soms kan muziek zo mooi zijn dat ik ze fysiek voel. Ik voel de noten kolken in mijn borstkast. Ik haak mezelf vast aan één van hun toonladders en zweef, draai en vlieg mee op de melodie. Ik glij mee in de werveling van noten en klanken. Dit! Is! Mooi!
En plots sta ik weer met twee voeten midden in het publiek. De groep speelt onverstoord verder, maar het betoverende is voorbij. Heel eventjes hebben ze een snaar bij mij geraakt.

Slinger
Wel, niet, wel, niet, wel, niet, ...
Ik slinger van de ene overtuiging in de andere. Tot ik opeens ferm met de mentale vuist op de tafel sla en beslis: "Niet". Waarop het dan de rest van de dag in mijn hoofd spookt: "Was "wel" niet beter geweest?"

Belofte
"Later als ik groot ben wil ik met jou trouwen", zei de oudste van de twee.
"Neen, dan wil ik met haar trouwen", wierp het kleinere broertje tegen.
Ze zaten samen in de speelkamer. De vloer bezaaid met legoblokjes, autootjes en playmobil.
Het kleine meisje keek ze onderzoekend aan. "Ik denk dat ik maar met één iemand mag trouwen. Maar ik kan niet kiezen tussen jullie. Jullie zijn alletwee leuke vriendjes."
Ze stak haar wijsvinger in haar mond om diep na te denken. Er trokken rimpels in haar voorhoofd. De twee broertjes ploften naast haar neer en fronsten ook hun voorhoofd, om te tonen dat ze net zoals het meisje heel hard nadachten.
"Ik weet iets!", riep de oudste plots.
"We doen een wedstrijd. Wie haar het langste op haar wang kan kussen mag met haar trouwen."
"Is dat niet vies?", vroeg de jongste.
Maar toen de oudste "Start" riep en zijn lippen op de linkerwang van het meisje drukte dook hij naast hen en kuste voorzichtig haar rechterwang. Minutenlang zaten ze zo. Het meisje telde de tegels in het plafond, speelde met de ruches van haar rokje, draaide met haar ogen. De broertjes hielden hun lippen op haar wangetjes gedrukt. Na een tijdje kreeg de jongste er genoeg van.
"Goed, trouw jij maar met haar. Ik ga met mijn lego spelen."
Heel voorzichtig nam het winnende broertje haar hand vast. "Als ik groot ben zal ik echt met je trouwen, dat beloof ik."
"Oké", zei het meisje en concentreerde zich opnieuw op de legoblokjes.

Aan de huwelijksaankondiging te zien is hij zijn belofte niet nagekomen.

Muggen
"Mmmm, dat ziet er een lekker hapje uit."
"Dat meisje daar? Jaha, maar die hebben we gisteren al geproefd en de nacht daarvoor en de nacht daarvoor en de nacht daarvoor. Er is bijna geen gaaf plekje meer te vinden om eens lekker te smullen. Waarom proberen we vanavond eens die andere. Die ziet er ook smakelijk uit?"

Als ze dat nu eens konden doen!
*krab*jeuk*krab*

Snif
Tijdens de film Bruce Almighty dreef er opeens een onaangename geur door de zaal. Muf en zuur. Mensen draaiden geïrriteerd hun hoofd. Lichte snuifgeluidjes klonken door de zaal gepaard met een zachte "Bah!".
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe mijn buurjongen zijn blote voeten haastig terug in zijn sneakers wurmde.

Losbandige gewrichten
Hij is gammel, kapot, ... . Nog niet gebroken maar dat zou wel eens niet zo lang meer kunnen duren als ik niet oppas. Mijn enkel dus. Want deze zondag ging ik weer onderuit. Jawel, een losliggende steen was deze keer de oorzaak. Mijn dokter draaide, wrikte en kneep in mijn al afgepeigerde knoezel en concludeerde: "Gewrichtsbanden!". Er zit teveel rek op, ze laten hun schouders wat hangen en houden mijn enkel niet meer zoals het moet op zijn plaats. Ze laten hem zonder pardon uit de bocht schieten en rekken jolig mee. Het kan hun niet schelen dat ik keer op keer de grond kus.
Er zit maar één iets op. Mijn gewrichtsbanden moeten weer fit worden, in vorm gekneed worden. En als dat niet helpt moet ik het drastischer aanpakken en die losbandige gewrichtsbanden van me een stukje laten inkorten. *Slik*
Laat ons hopen dat ze zich zelf herpakken, want ik ben nogal aan ze gehecht.

Lang geleden
Ik tuur ingespannen in de doos. Er is iets tekort, maar ik kan niet uitvinden wat. Ik woel tussen de spulletjes die ik meer dan vijf jaar geleden in de kast opborg. Nooit gedacht dat is ze zo lang in de kast zou kunnen laten verstoffen. Maar het evalueerde van geen tijd, naar geen plaats tot gewoon geen idee meer.
Ik rommel verder tussen de spullen en opeens weet ik het. Mijn loep om scherp te stellen en mijn rode lamp. Ik duik dieper de kast in vind ze samen in een hoekje weggekropen. Ik voel het plezier langs mijn vingertoppen omhoog kruipen. Ik krijg er zin in, meer nog, morgen begin ik er opnieuw aan. Want terwijl iedereen tegenwoordig zijn eigen digitaal fotocameraatje op zak heeft, zal ik het nog ouderwetser dan ouderwets aanpakken. Morgen richt ik mijn eigenste donkere kamertje in en dan ontwikkel ik mijn foto's weer zelf!

7
Dus zo ziet een zondagmorgen om 7uur er uit? De wolkjes drijven gezapig voorbij. Het terras is nog wat nat van de regenbui deze nacht en ik wrijf de slapers uit mijn ogen. Het is dan ook weer een hele tijd geleden dat ik dit live meemaakte, want meestal kom ik pas rond 10 uur boven water. Maar je moet dan ook iets over hebben om een dagje het kind uit te hangen.

Zachtjes
Amelie Poulain, Chocolat, Tracy Chapman, Norah Jones, ... ik heb ze allemaal al grijs gedraaid als dat al mogelijk is met een cd. Het is heerlijke muziek om op de achtergrond te draaien. Rustig voortkabbelend geven ze een mooie tint aan een zomeravond op het terras. Ik parkeer ze telkens op repeat en leun achterover. Ik kan in gedachten heen waar ik ook maar wil. Of met een koptelefoon begraaf ik me in een boek, zonder dat Time Cop, Terminator of één van manliefs andere films mijn aandacht afsnoept.
Een vriendin raadde me onlangs Saint Germain aan. En jaha, die wil het ook wel goed doen. Dus vroeg ik me af of er nog juweeltjes zijn die ik niet ontdekt heb. Welke muziek leg jij op om eens te ontspannen, om in een boek te duiken of gewoon lekker op het terras te zitten? Welk groot gat gaapt er nog in mijn muzikale cultuur?

*Krak*
Tja, je bent het of je bent het niet. En ik ben het. Overduidelijk. Ik heb er zelfs een reputatie mee opgebouwd en reputaties moet je in ere houden. Dus zo kwam het dat ik op die camping in Nederland in een put sukkelde. Een klein putje. Misschien maar 10 centimeter diep. Maar ik wist mijn voet zo nauwkeurig op die rand te plaatsen dat mijn voet weggleed en ik met een misselijkmakende *krak* mijn enkel omsloeg. En nu zit ik dus weer met mijn pootje in de lucht. Hetzelfde pootje van enkele maanden geleden met een even dikke enkel. Onhandig: je bent het of je bent het niet. Ik ben het heel zeker!

Kalenderloos
In heel de maand juli moet ik slechts twee data's in de gaten houden, en dat is gek. Dat is gek omdat ik anders het hele jaar door stipt leef volgens mijn agenda. Weken bouwen zich op door vergaderingen en deadlines. Ik weet de maandag al wat me de rest van de week te doen staat en werk het af als een to-do-lijstje. Vergadering - check. Artikel -oké. Interview - bijna af. Maar deze maand staan er slechts twee data's in mijn geheugen gegrift. Niet in mijn agenda, want die ligt ergens in de kast. Ik hou ze gewoon bij in mijn koppie. Mijn verjaardag en dit weekend een dagje het kind uithangen in Bobejaanland. Dat is het. Voor de rest zien we wel wat uit de lucht komt vallen.
Ik geniet wel van deze agendaloze weken, maar toch knaagt er constant iets. Want ik weet dat er in augustus een jubileum te vieren valt, alleen niet wanneer. En dan is er die trouw van manliefs collega. Was dat niet half augustus? Misschien voor de zekerheid toch eens die agenda opgraven uit de kast. Voor heel eventjes.

Weg weg weg!
Draai je hoofd een heel klein beetje naar rechts. Zie je daar een rijtje linkjes? Ja? Wel tot vrijdag vermaak je je beter daar omdat er hier toch niets te beleven zal zijn. Wij gaan Nederland verkennen en hier zal er totale logstilte heersen. Maar na vrijdag wel terugkomen hé?

Nutteloos
De spin liet zich aan zijn zilveren draadje naar beneden zakken. Hij bungelde wat en keek rond.
"Het is niet meer wat het geweest is."
In de hoek tussen de spade en de deurstijl was een andere spin aan zijn net begonnen. De eerste spon zijn weg tot bij de deurstijl en klopte met zijn pootje op de rug van de ander.
"Het heeft echt geen zin meer. Kijk eens om je heen. Er is hier geen plaats meer voor ons spinnetjes. Vroeger konden we hier naar hartelust onze webben hangen. De hele ruimte hing vol, het was een waar paradijsje, maar kijk nu."
"Ja, als ons werk is verdwenen. Dat wil toch niet zeggen dat we niet opnieuw kunnen beginnen. Ze hebben inderdaad alles weggemaaid. Al onze webben, al onze netten, maar we kunnen hier toch nog steeds wonen?"
Op dat moment werd de deur opengesmeten en kwam er een gigantisch groot wezen binnen. Hij liep met zijn hoofd pardoes tegen het net. Het hele spinsel scheurde los en bleek plakken in zijn gezicht.
Er klonk heel wat gerommel en plots nam dat grote ding een borstel uit de hoek en maaide daar de enkele spinnenwebben die er nog waren mee weg.
De twee spinnetjes waren snel in de nok gekropen om niet vertrappeld te worden en keken verbouwereerd toe, terwijl de deur werd dichtgeklapt.
"Ik zei toch dat er geen plaats meer is voor ons in dit tuinhuisje", zei de eerste stilletjes. "Er staat daar ietsje verder een mooie haag. Misschien kunnen we naar daar emigreren?"

Lettervreter
Het was zo lang geleden. Niets moeten, niets hoeven, niets doen. Behalve me nestelen in mijn lekkere tuinstoel. En lezen. Lezen tot ik de laatste bladzijde omsla en opeens besef dat ik het cadeautje van mijn broer in één namiddag verslonden heb. Dat was lang geleden!

Bol
Kleine lokken haar dwarrelden in mijn schoot en op de vloer terwijl hij met zijn schaar in de weer was. Het was een grappige kapper. Hij vroeg maar raak, vertelde grappen en knipte ondertussen verbazend snel verder. In de spiegel zag ik mezelf weer tevoorschijn komen. Of tenminste mezelf, zoals ik ze graag zie met een kort, fris zomerkopje.
"Nog even drogen en we zijn er", zei mijn kapper terwijl hij de haardroger bovenhaalde. Ik wilde nog zeggen dat hij het niet te bol mocht drogen maar hij was al volop in de weer met borstel en droger. Lijdzaam zag ik toe hoe mijn haardos volumineuzer werd. Op het moment dat hij "Klaar" zei, zag ik niet meer mezelf in de spiegel zitten, maar een slechte Dolly Parton-imitatie. (Op vlak van de haardos dan!) Een beetje platter graag, probeerde ik nog, terwijl ik het trauma van mijn Plechtige Communie weer voelde opborrelen. Toen had een enthousiaste kapster mijn haar zodanig gedroogd dat ik het gevoel had dat er geen haar meer op mijn hoofd stond, maar een suikerspin. Mijn kapper ging echter druk aan de slag met wax om de boel nog meer volume te geven. Ik voel me als een paddestoel. Dus als u mij nu even wilt excuseren. Ik moet mijn hoofd onder de kraan gaan steken.

Voetjes omhoog
Eventjes leek het erop. Heel eventjes waren er plannen om toch op vakantie te gaan. Ik had in mijn hoofd al lijstjes klaar met boodschappen. Was al op zoek naar een poezensit, verheugde me op al op lange avonden rond een nasmeulende barbecue. Maar al heel snel werden die plannen terug opgeborgen. In de onderste lade, met de belofte: "Volgend jaar. Volgend jaar gaan we zeker op reis."
Dus eigenlijk heb ik dit niet nodig. Eigenlijk is dit overbodig. En toch was dit een verjaardagscadeautje waar ik heel erg blij mee ben. Want relaxen in de zon in ons eigen tuintje onder de pruimenboom met mijn voetjes omhoog is ook niet te versmaden.

24
"Wanneer mama? Wanneer?", vroeg ik terwijl ik op en neer huppelde. Ik was drie jaar oud en stuiterde als een springbal door de kamer.
"Straks", lachte die.
"Maar wanneer is straks?"
"Als Tik Tak begint", antwoordde mijn mama.

Op het moment dat de begintune van Tik Tak klonk, sprong ik opgewonden op en neer.
"Ik ben vier! Ik ben vier! Ik ben vier!"
Dat is vandaag twintig jaar geleden.

Morgen
Vandaag moet ik nog goed doorwerken. Ramen schuren en schilderen. Op en af een stelling klauteren (nog steeds 6 meter hoog), de rommel binnen opkuisen.
Maar morgen, morgen wordt het leuk.

Tracy
De duikflessen stonden netjes gerangschikt. Flippers, duikvesten, duikbrillen en snorkels waren achterin de pickup gemikt. Boven ons torende de bomen hoog uit. Met mijn wetsuit tot op mijn heupen gestroopt zat ik op de moterkap in het midden van een jungle in Mexico. Het was er stil. Iedereen pufte uit van de laatste duik in de grotten onder water. Het was onwezelijk mooi geweest. Het licht dat door het water brak. Bomen schemerend boven je zien. Fossielen in de rotswanden. Zo anders dan in de zee.

Uit de auto klonk muziek. Rustig, weemoedig, vol kleur. Het was mooi. Muziek die in je buik zit, waar je elke noot van opslokt. Ik luisterde. Onder de metershoge bomen. Vlakbij het grote meer. De druppels gleden langs mijn benen naar beneden, bleven nog eventjes aan mijn tenen bungelen en drupten toen op de grond. De zon scheen op mijn buik, op mijn armen, op mijn gezicht. De duikinstructeur neuriëde mee.
"Wie is dat?", vroeg ik met mijn ogen gesloten. "Een vrouw die me steeds weer weemoedig kan maken" was zijn antwoord. Ik zweeg en luisterde verder. Ze zong over gewoon vertrekken naar een plaats waar het beter is. Over verhalen vertellen, over de achterbuurten. Vroeg om haar een reden te geven. En ik luisterde onder de torenhoge bomen.
Ik leerde Tracy Chapman kennen midden in een jungle en sindsdien heb ik haar muziek niet meer losgelaten.

Praatje
Ik sta op een stelling voor ons huis. Ik sta op 6 meter hoog. En dat is hoog. Het wiebelt hier als ik beweeg of rondstap. En dat is eng. Geloof me. 6 Meter boven de grond staan wiebelen, zonder enige veiligheid, doe je niet voor je plezier. Ik ben de ramen aan het schilderen. Ze waren toe aan een nieuw likje verf. Ik concentreer me op mijn borstel, niet op het feit dat ik 6 meter boven de harde stoep sta. Zonder enige vorm van beveiliging. Ik probeer er niet aan te denken dat ik, als ik mijn voet iets te ver naar achter zet, naar beneden val. Ik probeer er ook niet aan te denken dat dit gevaarte heel erg wiebelt. Dat het eng is. Dat ik misschien een ietsiebietsie last heb van hoogtevrees.
Maar dat is buiten mijn straat, mijn buurt en de mensen hier gerekend. Waar het tot nu toe bleef bij een hoofdknikje of een vriendelijk goeiemorgen, wil nu elke buur een praatje slaan.

"Je staat daar wel leuk", klinkt het.
Ik loer voorzichtig naar beneden. Hoh, 6 meter, dat is hoog. Het is mijn overbuur.
"Jaha!"
"Ramen aan het schilderen?"
"Hmm", mompel ik, terwijl ik angstvallig voor me blijf kijken.
"Zo te zien zal het mooi worden."
"Dankje", zeg ik en schilder verbeten door.

Even later klinkt het "Niet vallen hé!"
Ik schrik me een bult en grijp me vast aan één van de buizen. Daar staat de man van vier huizen verder.
"Wat?"
"Niet vallen, het zou zonde zijn."
"Ik doe mijn best", grijnslach ik.

Om de haverklap doen ze het. Ze brullen zo hard dat ik van schrik telkens bijna de stelling afdonder.
"Ga je vliegen?"
"Niet vallen hé."
"Niet springen, dat is niet gezond."

De ene originele opmerking na de andere. Mijn buren die ander alles behalve spraakzaam zijn, hebben vandaag uitgekozen om een praatje met me te maken. Vandaag terwijl ik 6 meter boven de begane grond sta te bibberen. Fijn!

Oneerlijk
In de hoek van de kamer wreef hij over zijn zere plekken. Hij voelde zich onbegrepen. Hij deed toch ook maar gewoon zijn werk. Elke minuut zorgvuldig bijhouden. Aftellen, tot op de seconde juist. En dan zachtjes ... .
Neen, ze snapten het niet. Ze wisten niet wat het is om daar heel de tijd te staan, hoe vermoeiend het kan zijn. Dat hij moest blijven tellen. Elke minuut, elke seconde. En wat krijg je dan terug? Je wordt van je vaste plekje gerukt en naar de hoek van de kamer geslingerd. Omdat je zou zwijgen. Terwijl je enkel datgene doet waar je voor gemaakt bent. Radiowekker zijn is geen leven.

Niets
Leeg. Laat een muntje vallen en je hoort het rinkelen op de bodem. Niets meer. Op en genoeg. Heel de dag ideeën gehad. En nu hangen mijn vingers boven het klavier. Niets. Leeg. Gewoon weg. Pfff.

Logstilte.

Spelletje
Laten we eens een spelletje spelen. Zo'n autospelletje dat ik en mijn broertje vroeger vaak speelden op weg naar Nederland, Frankrijk, Italië of waar we ook op reis gingen. Om de tijd te verdrijven, om de tijd sneller te laten gaan of gewoon omdat het leuk is.
Ik schrijf hier een woord en dan schrijf jij in het reactiedingetje het eerste wat er bij je opkomt. De volgende reageert dan op dat woord enzovoort.

Hier komt ie: Donker

Ander maatje
Dat de maat van mijn broeken, rokken en t-shirts af en toe veranderen, dat begrijp ik. Het brengt zelfs wat leven in de brouwerij. Op je sokken door de winkel hollen, op zoek naar die juiste maat. Of in plaats van die ene broek uit het rek te halen, onmiddellijk drie verschillende maatjes mee nemen. Dan ben ik zeker dat de juiste er tussen zit. Ook mijn kleerkast blijft een avontuur. Van "Oef daar kan ik weer in" over "Adem inhouden en rits toe" tot "Hee, dit is te groot geworden". Dat dat cijfertje dat meestal ter hoogte van mijn nek zit te kriebelen af en toe veranderd, dat is normaal. Je verdikt een beetje en je valt weer wat af.
Maar wat is niet snap is dat ik die altijd op relatief grote voet (maatje 40) rondbanjerde, opeens voldoende heb met maatje 38. Zijn mijn voeten gekrompen?

Optimist
Het hoost. De regen valt met bakken uit de lucht. We kijken door het raam, luisteren naar het geroffel en dan zegt de optimist van ons twee: "Ach, dat scheelt weer heel wat geklungel met de tuinslang deze avond, want de plantjes hebben zeker geen water meer nodig."

Radiostilte
Lang geleden dat ik om 9u wakker werd onder een bolletje dekbed. Dat ik in mijn pyjama mijn ontbijt verorberde en me op mijn dooie gemakje aankleedde. Zonder te moeten denken aan afspraken, vergaderingen of opdrachten. Dat het antwoord op de vraag: "Wat doen we vandaag?" een gek gezicht is. We zien wel!

De spreekwoordelijke batterij is aan het opladen.