Kruimel

Praatje
Ik sta op een stelling voor ons huis. Ik sta op 6 meter hoog. En dat is hoog. Het wiebelt hier als ik beweeg of rondstap. En dat is eng. Geloof me. 6 Meter boven de grond staan wiebelen, zonder enige veiligheid, doe je niet voor je plezier. Ik ben de ramen aan het schilderen. Ze waren toe aan een nieuw likje verf. Ik concentreer me op mijn borstel, niet op het feit dat ik 6 meter boven de harde stoep sta. Zonder enige vorm van beveiliging. Ik probeer er niet aan te denken dat ik, als ik mijn voet iets te ver naar achter zet, naar beneden val. Ik probeer er ook niet aan te denken dat dit gevaarte heel erg wiebelt. Dat het eng is. Dat ik misschien een ietsiebietsie last heb van hoogtevrees.
Maar dat is buiten mijn straat, mijn buurt en de mensen hier gerekend. Waar het tot nu toe bleef bij een hoofdknikje of een vriendelijk goeiemorgen, wil nu elke buur een praatje slaan.

"Je staat daar wel leuk", klinkt het.
Ik loer voorzichtig naar beneden. Hoh, 6 meter, dat is hoog. Het is mijn overbuur.
"Jaha!"
"Ramen aan het schilderen?"
"Hmm", mompel ik, terwijl ik angstvallig voor me blijf kijken.
"Zo te zien zal het mooi worden."
"Dankje", zeg ik en schilder verbeten door.

Even later klinkt het "Niet vallen hé!"
Ik schrik me een bult en grijp me vast aan één van de buizen. Daar staat de man van vier huizen verder.
"Wat?"
"Niet vallen, het zou zonde zijn."
"Ik doe mijn best", grijnslach ik.

Om de haverklap doen ze het. Ze brullen zo hard dat ik van schrik telkens bijna de stelling afdonder.
"Ga je vliegen?"
"Niet vallen hé."
"Niet springen, dat is niet gezond."

De ene originele opmerking na de andere. Mijn buren die ander alles behalve spraakzaam zijn, hebben vandaag uitgekozen om een praatje met me te maken. Vandaag terwijl ik 6 meter boven de begane grond sta te bibberen. Fijn!