Complex?
Hmm, dat is een lekker plekje. Tussen de versgewassen lakens. Hier ga ik me tussen nestelen.
Als ik Wiebe tussen de lakens zie liggen wil ik haar eerst wegjagen, maar eigenlijk is het zo'n mooi plaatje. Een witte kattekop met twee zwarte oortjes en grote ogen tussen de donkere lakens.
Hé, ik word niet weggejaagd? Vreemd! Maar wat doet ze nu. Oh neen, dat meen je niet.
Ik vis mijn oude camera uit de kast en zoom op Wiebe in.
Neen, neen, neen. Je weet dat ik hier niet van hou. Ga weg, ik poseer niet graag. Ik ben meer een achter-de-schermen-poes. Ga naar Hobbes, die pronkt graag. En niet dat vreselijke zoemgeluid. Weg, ksst, weg. Kijk, als het zo zit. Roep me maar voor het eten.
Wiebe springt uit de mand, spurt door de kamer en verschanst zich onder de zetel. Het ziet er nog leuker uit. Twee blinkende katteogen. Ik ga op mijn knieën liggen en zoom opnieuw in.
Jij weet niet van ophouden, hé? Hobbes zit daar mooi te wezen. Ik niet. Mijn snorharen zitten in de war en mijn velletje is stofferig. Ik plak niet op fotopapier. Laat me gewoon gerust.
Wiebe miauwt en kruipt nog dieper onder de zetel weg.
Als ik mijn ogen dichtknijp ga je misschien weg. Ik tel tot tien en dan ga je weg, of ik laat je eens kennismaken met mijn klauwen.
Hobbes komt voor de zetel liggen en slaat met haar pootje naar mijn fototoestel.
Goed Hobbes, leid jij de aandacht maar af, terwijl ik discreet kan ontsnappen.
Wiebe stuift van onder de zetel de trap op.
PAPARAZZO!!!!
Ik heb een kat vol complexen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten