Mama
Soms denkt ze dat ze haar ziet. In een flits herkent ze haar in een vrouw die de straat oversteekt. Of in die vrouw op de fiets. Ja, dat is haar. Waarom zegt ze nu niets? Haar hart springt op. Eén seconde maar. Tot het besef toeslaat.
Soms hoort ze een bekende stem. De stem die haar vroeger verhaaltjes voor het slapengaan voorlas. Die haar trooste als ze verdriet had. Waar ze uren en dagenlang mee gepraat heeft. Maar die stem hoort altijd bij een vreemde.
Soms ziet ze een twinkeling in iemands ogen. Een twinkeling die zo pijnlijk bekend is. Die had ze als ze moest lachen.
Ze ziet haar lopen over straat. Ze hoort haar stem. Ze herkent stukjes van haar in andere mensen. Maar nooit vindt ze wie ze zoekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten