Toeter
"Heb je soms Nederlands bloed in je aderen?", vraagt ze terloops in haar mail. Neen, neen, neen, is mijn reactie. Mama is Belgisch, papa is Belgisch net zoals oma, opa, oma en opa.
Maar dan valt ie. Tuurlijk. Ik moet het zelfs niet ver zoeken. Er zwemmen toch wat druppeltjes knaloranje Nederlandse trots rond in mijn bloedvaten en dat heb ik te danken aan mijn oma's vader. Bompa, mijn overgrootvader is zijn grote liefde gaan zoeken over de grenzen heen en kwam terug met de Nederlandse Wilhelmina Toeter.
Ik ben wel blij met die enkele druppeltjes Hollands bloed, maar ik dank de wetgeving op mijn blote knieën dat ze in een ver verleden beslisten dat het kind de familienaam van de vader kreeg. Want zeg nu zelf. Kim Toeter, dat staat toch garant voor een kindertijd vol pesterijen en flauwe grapjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten