Kruimel

Piep
De ritselende PMD-zak verklaarde waarom Hobbes gisteren de hele avond onder de diepvries lag te loeren. Het kleine zwarte bolletje dat van een melkkarton naar een limonadefles trippelde was onmiskenbaar een muis.
"Er zit hier een muis", riep ik.
Het bleef echter doodstil.
" Ik sta hier met mijn handen vol verfborstels en pas geschilderde plankjes. Wil je eens komen!", riep ik iets luider.
Voorzichtig kwam een hoofd om de deur piepen.
"Een muis. Echt?". Hij bleef staan waar hij stond.
"Ja een muis. Ik zie zijn staartje wiebelen. Kom je even?"
"Jaha", maar hij bleef waar hij was.
"Neem dan tenminste die borstels en plankjes uit mijn handen. Dan kan ik die muis pakken."
Voorzichtig kwam hij dichter en nam alles uit mijn handen.
Ik greep de PMD-zak, liep naar de achterdeur en begon in de deuropening de zak open te scheuren.
"Wohoo, niet met de deur open. Straks loopt dat beestje zo weer naar binnen."
Hij gaf me een duw in mijn rug en de deur werd achter me dicht geslagen. Even flitste ze nog eens open en dicht. Net lang genoeg om een nieuwe PMD-zak aan te geven.
Ik scheurde de zak verder open en speurde naar de muis. Voorzichtig stak ik fles per fles in de nieuwe zak. Goed oplettend dat de muis niet opnieuw mee migreerde naar de nieuwe zak. Ik spotte de indringer naast een leeg blikje erwtjes. Op het moment dat ik mijn hand uitstak vluchtte die in het blikje. Ik pikte het op en keek voorzichtig over de rand. Een klein bruin bolletje, niet groter dan mijn duim zat ineengedoken op de bodem.
"Hebbes!"
Voorzichtig ging de deur open.
"Heb je hem?"
Ik duwde het blikje onder zijn neus.
"Kijk hoe lief."
Onmiddellijk kreeg ik de deur terug in mijn gezicht. Ik hoorde hoe hij het slot omdraaide.
"Doe open!"
"Pas als die muis weg is."
"Daar ga je!", zei ik terwijl ik het blikje omkeerde.
Het muisje trippelde snel onder de haag op weg naar de buren.
"Ze is weg. Doe open", bonkte ik op de deur.
"Is ie weg?"
"Ze is weg!"
"Hier ga je niet over loggen!"
"Dat kan ik niet beloven."