Squash
Trappelend van enthousiasme belde ik aan. Mijn broertje deed de deur open en loerde over mijn schouder.
"Waar is .... ?"
"Die gaat niet mee. Je mag met mij squashen."
Hij probeerde nog de lichte paniek die in zijn ogen opflakkerde te verbergen, maar het lukte hem niet. Met afhangende schouders slofte hij naar zijn sportzak.
"Short, T-shirt, verzekeringspapieren, ... ", murmelde hij ietsje te luid.
"Heee!", riep ik verontwaardigd.
"Nummer van de huisarts, spoedgevallen en tandarts", ging hij onverstoorbaar verder.
Ik klemde quasi boos mijn tanden opeen.
"Het is niet dat ik niet graag met je speel, ik vrees alleen voor mijn lichamelijke gezondheid als ik samen met jou en jouw raket op één squashveld sta", probeerde hij zich te verontschuldigen terwijl hij de voordeur dichttrok.
Hij keek even naar de auto en zag een gestalte achter het stuur zitten.
"Hij is toch mee", lachte hij blij. "Dan zal ik toch echt kunnen squashen."
Ik kroop mopperend in de auto.
Mijn broertje keek me aan, tikte op mijn schouder en zei: "Weet je wat? Als je hem in het eerste kwartier niet knock-out mept, wil ik best wel een partijtje met je spelen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten